Józef Ludwik Zając (1891-1963); student wydziału filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1915 r ukończył studia doktoranckie, otrzymując stopień naukowy doktora filozofii. W 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich, pełniąc początkowo służbę w 3 pułku piechoty jako dowódca plutonu, kompanii, batalionu i pułku. Odbył kampanię karpacką, besarabską i wołyńską, był dwukrotnie ranny. 15 marca 1918 r. przeszedł z II Brygadą gen. Józefa Hallera na Ukrainę, po czym pełnił funkcję dowódcy 15 pułku strzelców w II Korpusie Polskim. 11 maja 1918 r. w bitwie pod Kaniowem dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł, przedostając się do Francji. Po powrocie do kraju został skierowany na front toczącej się wojny polskobolszewickiej. W czasie kampanii wrześniowej był Naczelnym Dowódcą Lotnictwa i Obrony Przeciwlotniczej, następnie został dowódcą Polskich Sił Powietrznych we Francji. Po upadku Francji i dotarciu do Wielkiej Brytanii otrzymał nominację na zastępcę dowódcy I Korpusu w Szkocji. Rok później objął dowodzenie Wojskiem Polskim na Środkowym Wschodzie. Następnie był zastępcą dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie, a potem dowódcą I Korpusu Pancerno-Motorowego w Szkocji. Po demobilizacji w 1948 r. osiedlił się w Edynburgu w Szkocji, gdzie rozpoczął studia na wydziale psychologii i historii sztuki, otrzymując w 1951 roku po raz drugi stopień naukowy doktora filozofii z zakresu psychologii. W 1957 roku przeprowadził się do Kanady. Był wykładowcą na uniwersytetach brytyjskich, amerykańskich i kanadyjskich, uznanym znawcą sztuk plastycznych i kolekcjonerem dzieł sztuki –108 obrazów i 1765 grafik przekazał Muzeum Śląskiemu w Katowicach. Odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari. Zmarł w Ottawie i został pochowany na cmentarzu Notre-Dame