Jerzy Grobicki (1891-1972); oficer kawalerii cesarskiej i królewskiej armii, w latach 1906- 1907 żołnierz Legii Cudzoziemskiej. W 1908 roku jako serbski partyzant w Macedonii walczył z Turkami. W Austrii był słuchaczem Szkoły Oficerów Kawalerii w Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt. Po ukończeniu nauki został oficerem zawodowym kawalerii w armii austriackiej. Uczestnik walk o niepodległość Polski w I wojnie światowej oraz wojnie z bolszewikami, „zagończyk”. Po ukończeniu Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do Generalnego Inspektoratu Kawalerii w Warszawie. W kampanii wrześniowej został dowódcą Kresowej Brygady Kawalerii. Od 27 września 1939 r. do 25 sierpnia 1941 r. przebywał w niewoli sowieckiej. Po uwolnieniu został przyjęty do Polskich Sił Zbrojnych i mianowany zastępcą dowódcy 5 Dywizji Piechoty. W 1942 r. został oficerem Dowództwa Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie, następnie dowódcą 6 Lwowskiej Brygady Strzelców i oficerem łącznikowym dowódcy 2 Korpusu Polskiego przy Korpusie Francuskim. W marcu 1945 r. przydzielony do Dowództwa Jednostek Wojskowych na Środkowym Wschodzie. Później był attaché wojskowym przy rządzie Czang Kaj-szeka. Do 1947 roku był komendantem obozu Quassasin w Egipcie. Następnie przebywał na emigracji w Kanadzie. Odznaczony m.in.: dwukrotnie Orderem Virtuti Militari (krzyż złoty i srebrny) oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych. Zmarł w Toronto i został pochowany w kwaterze weteranów na cmentarzu Holy Cross w Toronto.