Romuald Wolikowski (1891-1992), generał brygady Polskich Sił Zbrojnych. Po ukończeniu szkoły kadetów przyjęty do szkoły wojskowej w Moskwie. Podczas I wojny światowej walczył na froncie zachodnim. W 1917 r. wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji, z którego został skierowany do Imperatorskiej Mikołajewskiej Akademii Wojskowej, w charakterze słuchacza kursu. Rok później, po rozwiązaniu korpusu, przedostał się do Ufy i dalej do Bugurusłania i Nowonikołajewska, gdzie razem z Walerianem Czumą organizował polskie formacje wojskowe. Pełnił wówczas obowiązki szefa sztabu 5 Dywizji Strzelców Polskich. Z Rosji udał się przez Japonię i Hawaje do Stanów Zjednoczonych. W kwietniu 1919 r. razem z Armią Hallera powrócił do Polski. Przyjęty został do Wojska Polskiego w stopniu podpułkownika i mianowany dowódcą XVII Brygady Piechoty. Następnie pełnił funkcję szefa sztabu Grupy Poleskiej i 5 Armii. Był wówczas najbliższym współpracownikiem gen. Władysława Sikorskiego. W kampanii wrześniowej dowodził etapami Armii „Poznań”. 18 września 1939 roku. ewakuował się do Rumunii, a następnie, za zgodą gen. Sikorskiego, do Francji i Anglii. W sierpniu 1941 roku, po zawarciu układu Sikorski-Majski i nawiązaniu stosunków dyplomatycznych z ZSRR, wyjechał do Moskwy, gdzie objął stanowisko attaché i szefa Polskiej Misji Wojskowej. Od września 1942 roku komendant kursów oficerskich przy dowództwie Armii Polskiej na Wschodzie. Od kwietnia 1944 do 1946 pozostawał w dyspozycji ministra Obrony Narodowej, a później szefa Sztabu Głównego w Londynie. Odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych. Po demobilizacji osiedlił się w Edmonton. Zmarł w szpitalu Św. Józefa i został pochowany na cmentarzu katolickim w St. Albert w prowincji Alberta.