Nelli Turzańska (1917-2012) od wczesnych lat związana z harcerstwem, tuż przed wojną podjęła pracę w Wojskowym Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie. W listopadzie 1939 roku wstąpiła do Związku Walki Zbrojnej, przekształconego następnie w Armię Krajową. Podczas Powstania Warszawskiego walczyła w zgrupowaniu „Róg” (batalion „Dzik”) na Starówce, skąd kanałami przedostała się do Śródmieścia. Po upadku powstania opuściła Warszawę, a po zakończeniu II wojny światowej zamieszkała w Łodzi i podjęła pracę w Inspektoracie Szkolnym, równocześnie rozpoczęła studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Łódzkiego. Od 1951 r. działała w podziemnej organizacji Polski Front Ojczyźniany, w lutym 1952 została aresztowana i osadzona w więzieniu z ośmioletnim wyrokiem. Osadzono ją w Krakowie w więzieniu na Montelupich, następnie w Grudziądzu i Fordonie. Zwolniona po 3,5 roku postanowiła opuścić Polskę – dzięki małżeństwu z obywatelem kanadyjskim Stanisławem Krysiakiem udało się to zrealizować w maju 1958 r. Po śmierci męża w 1973 r. ponownie wyszła za mąż za Władysława Grzymałę-Turzańskiego, z którym w 1988 r. założyła Fundację Władysława i Nelli Turzańskich. Owdowiała w 1986 roku. W 1994 jej trzecim mężem został Zbigniew Szymborski.