Pierwsze plenery rzeźbiarskie Forma Viva, zainicjowane przez Karla Prantla w 1959 roku w kamieniołomie św. Margarethen w Austrii, zainspirowały słoweńskiego rzeźbiarza Janeza Lenassiego. Wraz z Jakobem Savinškiem, również Słoweńcem, zorganizowali oni w 1961 roku dwa plenery w Portorož, a właściwie w Seča koło Portorož  oraz w Kostanjevicy na Krka, w pierwszej lokalizacji artyści pracowali w kamieniu, w drugiej w drewnie dębowym. Później plenery odbywały się jeszcze w dwóch miejscach: w Ravne na Koroška gdzie powstawały rzeźby z metalu i w Mariborze gdzie pojawiły się realizacje z betonu. Pod koniec lat 80. Forma Viva przestało funkcjonować wszędzie z wyjątkiem Portorož. W 1998 r. przywrócono jego działalność również w Kostanjevicy na Krka. 

Sympozja w Portorož odbywały się co dwa lata i przyciągały artystów z całego świata, w tym z Polski. Każdego roku zapraszano niewielką grupę artystów – w plenerach brało udział od trzech osób np. w 1965 i 1999 do dziesięciu m.in. w 1963 roku. Ogólnie rzecz biorąc od lat 90. widać spadek liczby uczestniczek i uczestników. Specyfika sytuacji politycznej Jugosławii w okresie komunizmu pozwalała organizatorom na dość dużą otwartość na artystów spoza bloku wschodniego. Ci poza artystami z Jugosławii stanowią mniejszość. Poza Polkami i Polakami w roku 1971 pojawia się Czesi Jozef Jankivić (1973), Jaroslav Kubićka (1981) Miroslav Chlupać (1981), Peter Roller (1987)z Rumunii Leonard Rachita (1981) oraz Marianov Bata (1987)obydwa z Czechosłowacji, Janis Karlous reprezentujący ZSRR (1983), Pawl Zoltan (1987) czy Pavlov Dimco z Bułgarii (1989). Po roku 1999 również z terenu Europu Środkowo-Wschodniej pokazywani są głównie artyści ze Słowenni oraz Chorwacji. Po raz ostatni plener odbył się w roku 2001.

Dzięki bogactwu lokalnych zasobów wapnia istryjskiego, zwłaszcza w miejscach takich jak Marušići, Valtura i Kanfanar, oraz dzięki silnym tradycjom kamieniarskim regionu, Portorož i jego okolice były idealnym miejscem dla tego przedsięwzięcia. Pierwotnie dzieła były prezentowane na krańcu półwyspu, ale z czasem kolekcja rozrosła się i zaczęła zajmować coraz więcej przestrzeni w parku. W 1983 roku, na podstawie planu prezentacji sporządzonego przez historyka sztuki Stanego Bernika, architekt Vojteh Ravnikar zaprojektował układ kolekcji w parku rzeźby w Portorožu. Zakładał on przygotowanie ekspozycji w pisanej w naturalny krajobraz i roślinność. Mimo że pierwotny plan Bernika zakładał ciągłość przestrzenną oryginalnych instalacji, to kolejne realizacje często odbiegały od tych założeń, co przyczyniło się do bardziej dynamicznego układu kolekcji. Z czasem zaczęto też realizować założenia rozrastania się parku, na miejscowości Istrii, gdzie znalazła się część rzeźb. Jednak większość z ponad 130 prac znajduje się na półwyspie Seča na terenie samego parku. 

Polscy artyści, biorący udział w sympozjach i tworzący swoje dzieła w parku:
Olgierd Truszyński, 1961
Ewelina Michalska, 1962
Alina Szapocznikow, „Rzeźba biologiczna”, 1963 (archiwalne zdjęcia rzęxby - https://artmuseum.pl/pl/archiwum/archiwum-aliny-szapocznikow/575/1084)
Kazimierz Żywuszko, 1975
Adolf Ryszka, 1985