Potężna grupa rzeźbiarska z Marią trzymającą Dzieciątko i młodym marynarzem u jej stóp, ustawiona na wysokim cokole, dominuje nad skalnym płaskowyżem klifu atlantyckiego, kilkadziesiąt metrów od urwiska. Na cokole metalowa tablica fundacyjna określa rzeźbę jako osobisty dar Cypriana Godebskiego.

Z pomysłem takiej rzeźby Godebski miał nosić się już w 1875 r. - wystawił wówczas w Warszawie model podobnej grupy. Przebywając w końcu XIX w. często w Bretanii, ok. 1900 r. otrzymał prywatne zamówienie od tamtejszego ziemianina i zobowiązał się „wykonać grupę marmurową wysokości sześciu metrów, poświęconą pamięci ratowników bretońskich” - jak pisał w liście z 1901 r. Wskutek silnych napięć między kościołem katolickim w Bretanii, a tamtejszą administracją do realizacji posągu nie doszło. Jednak inicjatywa biskupa Quimper i osobisty dar Godebskiego, który postanowił wykonać rzeźbę bez honorarium (jako wotum dedykowane pamięci syna, który zginął w Indochinach), sprawiły, że władze ostatecznie zgodziły się na postawienie rzeźby w ustronnym miejscu.

Grupę odkuto w Carrarze, Godebski zorganizował nawet jej transport do Bretanii. Inauguracja rzeźby w 1904 r. zgromadziła tłumy i stała się wielkim wydarzeniem w życiu religijnym i politycznym regionu. W mowie powitalnej Godebski wyraził poczucie więzi z „ludem bretońskim”. Przez wiele lat Madonna Rozbitków przyciągała procesje, była kopiowana, reprodukowana, stała się nowym miejscem kultu. Jest to największe rozmiarami dzieło Godebskiego w Europie, jedna z ostatnich tak okazałych rzeźb religijnych odsłoniętych we Francji. Nawiązująca do starej tradycji figur wotywnych stawianych w górach i na wybrzeżach religijna grupa Godebskiego reprezentuje znakomity poziom rzeźby akademickiej, z silnym jednak pierwiastkiem realistycznym, szczególnie widocznym w ekspresyjnej figurze marynarza. Pozbawiona jest odniesień do konkretnych wzorów historycznych. Niemal reportażowy charakter wykutej w marmurze i ustawionej nad brzegiem oceanu sceny tak uchwycił biskup Quimper, Dubillard w swojej inauguracyjnej mowie:

„Aby uchwycić w sposób jasny i precyzyjny myśl artysty, należy wyobrazić sobie morze w gniewie, łodzie i załogi walczące z morską pianą albo zakrywane falami. Młody marynarz, ofiara sztormu, bił się energicznie z gwałtowanymi prądami; i oto zauważa nagle na niedalekim już brzegu Marię w białym płaszczu, z gwiazdą na czole, niosącą Dzieciątko Jezus, które wyciąga swe małe dłonie ku nieszczęsnemu rozbitkowi. Ten zaś, prowadzony i podtrzymywany tym widzeniem, kieruje się całą siłą swoich ramion do zbawczej skały; wkrótce dociera do niej i podczas gdy lewą ręką kurczowo się jej chwyta, jego ręka prawa wyciąga się z nadzieją ku ramionom kierowanym mu na spotkanie. Tę ostatnią scenę artysta zapragnął odtworzyć i musimy dodać, że jego praca jest kompletna, dzieło godne wszelkich pochwał. Maria, Dzieciątko Jezus i chmura ich oboje podtrzymująca są z białego marmuru; marynarz i skała zaś z marmuru szarego”.

Przed obchodami stulecia odsłonięcia Madonny Rozbitków w 2004 r. poważnie zwietrzałą rzeźbę poddano gruntownej konserwacji. Uroczystości religijne, które celebrował biskup Quimper, zgromadziły wówczas ponownie tłumy Bretończyków.