Pod nazwą Forma Viva odbywały się w krajach Jugosławii sympozja rzeźbiarskie, przeważnie koncentrowane na pracy w określonym materiale, właściwym dla regionu (pierwsze w Portoroz w 1961 r., rzeźby w miejscowym kamieniu). W podalpejskim Ravnem pierwsze sympozjum rzeźby w metalu - w związku z tamtejszymi zakładami metalurgicznymi - odbyło się w 1964 r. z inicjatywy Franca Faleta. Tradycja ta trwa tam do dzisiaj. Pracowali tu rzeźbiarze z wielu krajów, najliczniej Włosi i Japończycy. O ile polscy artyści często uczestniczyli w tego typu międzynarodowych spotkaniach w Europie w latach 60.-80., w Ravnem kalendaria pleneru wykazują tylko obecność Jarnuszkiewicza.

Jarnuszkiewicz od ok. 1964 r. zwracał się w stronę abstrakcyjnych kompozycji z metalu o zwartych i otwartych jednocześnie formach geometrycznych, które Mieczysław Porębski określił jako „przedziwne błyszczące monstrancje”, podkreślając poetycki, nie techniczno-konstruktywistyczny charakter tych prac. „W takich dziełach jak zrealizowana w Elblągu „Kompozycja drogowskazowa”, kompozycja z Ostrawy czy wreszcie wspaniały aerodynamiczny, «żywy» twór powstały na sympozjum Forma Viva w Ravnem, zawarł artysta tak potężny ładunek ekspresji, taką klarowność i czystość formy, jaką spotykamy w najlepszych przykładach klasycznej rzeźby monumentalnej (Waldemar Baraniewski, w kat. „Jerzy Jarnuszkiewicz…” z 1994, s. 10). Warto podkreślić, że forma zrealizowana w Słowenii była pierwszą duża realizacją tej poetyki. Artysta rozwijał tę koncepcję w Elblągu, a następnie w roku 1967, gdy podjął pracę w Aalborgu i w Ostrawie. Później Jarnuszkiewicz zaczął już powracać do figuracji.

Stojąca wśród garaży na obrzeżu osiedla wielka i solidna konstrukcja solidna stanowi miejsce zabaw dzieci, jest często pokrywana napisami, farbą w sprayu. W bezpośrednim sąsiedztwie dzieła Jarnuszkiewicza znajduje się stalowa forma autorstwa Słoweńca Dušana Tršara.