Zarys historyczny
Miejscowość leży około 15 km na północny wschód od Kołomyi i około 10 km na północny zachód od Gwoźdźca. Pierwsze wzmianki o Dżurkowie pochodzą z XVI w., kiedy to jako właścicielka wsi została odnotowana Helia Dimidecka. Później ślad urywa się i źródła milczą na temat losów tego dobra aż do XIX w., kiedy to majątkiem władał Andrzej Przybysławski. Wśród kolejnych właścicieli wymienia się m.in.: Bogdanowiczów, Donigiewiczów, a w okresie międzywojennym Tenenblatta i Tischa. 

Przez wiele wieków Dżurków podlegał pod parafię w Gwoźdźcu. Na początku XX stulecia powołano tu jednak ekspozyturę, która w roku 1925 doczekała się pozycji niezależnej parafii. Jak pisze Światosław Lenartowicz w swoim opracowaniu na temat obiektu, opiekę nad farą sprawowali bernardyni z Gwoźdźca. Drewniany kościół istniał tu jednak od około 1875 r. i początkowo traktowany był jako kaplica publiczna. Gdy w Dżurkowie funkcjonowała już niezależna parafia, pojawiła się potrzeba stworzenia większego, pełnoprawnego obiektu. Ten istniejący zdawał się być niewystarczający. Dodatkowo, według źródeł z roku 1931, nie posiadał ani organów, ani chrzcielnicy. W roku 1932 zdecydowano się jednak na remont starego obiektu. Niestety został on zamknięty po II wojnie światowej, a w latach 1951-1952 rozebrany. Obecnie na jego miejscu znajduje się drewniany krzyż. 

W latach trzydziestych XX w. przy parafii działały takie organizacje jak: Katolickie Stowarzyszenie Mężczyzn, Bractwo Najświętszego Sakramentu, Stowarzyszenie Różańca Żywego i Trzeci Zakon Św. Franciszka. 

Architektura
Obiekt położony był na niewielkim wzniesieniu, na wschód od centrum miejscowości. Był to kościół drewniany, wzniesiony na kamiennej podmurówce. Powstał na rzucie krzyża, którego ramię podłużne składało się z nawy i prezbiterium, a ramiona poprzeczne najprawdopodobniej mieściły w sobie kaplice. Część ołtarzowa skierowana była na północ. Przy nawie znajdował się prostokątna kruchta, a przy prezbiterium zakrystia. Okna w obiekcie były prostokątne. Uwagę zwracała kopuła, która wznosiła się (mniej więcej) pośrodku obiektu, zakończona krzyżem. Dachy pokryte były blachą. 

Jak pisze Światosław Lenartowicz w swoim opracowaniu na temat obiektu, kościół nie istnieje, a wywiezionych elementów wyposażenia nie udało się zidentyfikować. Pojawia się jednak przypuszczenie, że niektóre z nich do dziś znajdują się w kościele w Witnicy. Co ciekawe zachowała się tylko jedna fotografia kościoła (z lat 30. XX w.), na podstawie której można stworzyć bardziej konkretne wyobrażenie o świątyni.