Katedra łacińska, której budowę rozpoczęto najprawdopodobniej w latach 60. XIV w. początkowo była kościołem parafialnym. Jej wznoszenie trwało ponad 100 lat. W 1405 roku po przesklepieniu prezbiterium zostało ono konsekrowane pełniąc funkcję kościoła parafialnego. Ciekawostką jest, że fasada zachodnia przyszłej katedry wznoszona była niemal równolegle z prezbiterium. Dopiero później rozpoczęto budowlę nawy głównej, którą przesklepiono w roku 1481. W wieku XV rozpoczęto też wznoszenie otaczających ją kaplic jako pierwsze powstały  rodziny Buczackich oraz bracka. Charakter katedry zmieniał się wraz z prowadzonymi pracami modernizacyjnymi. Szczególnie istotna były przeprowadzone w latach 60. XVIII wieku, nadające wnętrzu charakter barokowy z elementami rokokowymi. Wtedy też powstała m.in. dekoracja malarska ścian i sklepienia nawy pędzla Stanisława Stroińskiego. Kolejne istotne zmiany miały miejsce pod koniec XIX wieku. Nie tylko odnowiono prezbiterium wg projektu Juliana Zacharewicza ale też uczniowie Jana Matejki wykonano witraże i polichromie. Zarówno I wojna światowa jak i walki polsko-ukraińskie oraz wojna z Rosją wstrzymały prace, a wojenne rekwizycje pozbawiły ją m.in. miedzianego dachu. Do kolejnych prac przystąpiono w roku 1923, znowu jednak działania wojenne a przede wszystkim okres władzy sowieckiej we Lwowa sprawiły, że pomimo podejmowanych wysiłków stan katedry systematycznie ulegał pogorszeniu. Dopiero po roku 1991 i ingresie abpa Mariana Jaworskiego rozpoczęły się wieloletnie prace konserwatorskie, w dużym stopniu finansowane ze środków Senatu RP oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a od roku 2018 także Instytutu Polonika, na którego zlecenie przeprowadzono konserwację organów.

Tekst zawiera podstawowe dane o obiekcie. Jeżeli masz dodatkowe informacje – zapraszamy do kontaktu!