Według danych statystycznych z 1931 r. wieś miała 114 zagród i 632 mieszkańców. Mieszkali tu wyłącznie Polacy. W czasie II wojny w Stanisłówce przez pewien czas stacjonował oddział Armii Krajowej, zapewniając ochronę ludności przed napadami banderowców. Wieś była miejscem schronienia dla wielu Polaków z okolicznych miejscowości. 14.04.1944 r. rano oddział AK odszedł do lasu. Po południu liczne bojówki UPA wykorzystały odejście oddziału i napadły na wieś. Mimo rozpaczliwej obrony, napastnikom udało się spalić większość zabudowań wsi. Powiadomiony o napadzie oddział AK powrócił do wsi i wyparł napastników, zadając im znaczne straty. Oddziałem tym dowodził ppor. Onufry Kuźniar "Popiel". Odsiecz uratowała mieszkańców, niemniej były ofiary zarówno wśród ludności cywilnej (ustalono nazwiska 7 osób), jak i żołnierzy AK (ustalono 5 nazwisk). Żołnierze zostali pochowani pod przydrożnym krzyżem, natomiast ofiary cywilne w rejonie swoich gospodarstw. Dwa dni po napadzie ludność Stanisłówki ewakuowała się pod ochroną żołnierzy AK do Żółkwi. Po ich odjeździe wieś została zrównana z ziemią. Pozostał jednak betonowy postument krzyża, pod którym pochowano poległych Akowców. 15.07.1999 r. dawni mieszkańcy wsi ustawili na tym postumencie nowy krzyż i tablicę upamiętniającą poległych i pomordowanych. Na tablicy wyryto napis: "Ku pamięci tych, co na Stanisłówce żyli, pracowali i odeszli do Boga. Proszą o modlitwę / Wdzięczni parafianie / Odnowiono 15.07.1999". Ofiary z tej wsi są upamiętnione symbolicznym nagrobkiem w Warszowicach w Polsce oraz na cmentarzu w Mostach Wielkich, pow. Żółkiewski.