W surowym wnętrzu neogotyckiego kościoła katolickiego, położonego w północnej części Londynu, ogromny kolorowy obraz Żuławskiego zajmuje miejsce uprzywilejowane. Jest jego najbardziej znaczącym elementem. I jednym z najciekawszych dzieł współczesnej sztuki religijnej. Późne, jedno z ostatnich dzieł malarskich artysty, wpisuje się w jego poszukiwania w dziedzinie sztuki sakralnej, prowadzone przez kilkadziesiąt lat, kulminujące w obrazach dla kościoła Miłosierdzia Bożego w Lublinie (malowanych ok. 1980 r.). Żuławski pisał także często o problemach sztuki figuratywnej i o współczesnej sztuce religijnej, przyznając się w swoich esejach i wspomnieniach do fascynacji m.in. twórczością Georges’a Rouaulta. Wielkie malowidło londyńskie prezentuje jednak samodzielną koncepcję malarstwa kościelnego, nowoczesnego, wykorzystującego niewątpliwie rozwiązania plastyki awangardowej (m.in. Henriego Matisse’a, ekspresjonizmu, neofiguracji lat 60.), a jednocześnie czytelnego dla wiernych i bliskiego ich wizualnym przyzwyczajeniom – także dzięki inspiracjom tradycją ikonografii chrześcijańskiej. Kompozycja „pełna hieratyzmu, powagi i wewnętrznego spokoju nosi ona pewne echa monumentalnego malarstwa bizantyńskiego, w którym postaci malowane są dużymi, okonturowanymi plamami mocnych jednolitych kolorów” (Jan W. Sienkiewicz). Podobnie jak obrazy lubelskie, scena Chrztu nosi „cechy zbliżone do innych późnych prac artysty, a więc płaskość, malowanie dużymi, okonturowanymi plamami mocnych, jednolitych kolorów, śmiałe zestawienia barw, niemal plakatowość” (H. Pitoń). W 1982 r. malarz otrzymał polską nagrodę w dziedzinie sztuki religijnej im. Brata Alberta.