Jest to wysoka kompozycja z białego i czarnego marmuru rozpięta na wklęsłej ścianie absydy za cyborium ołtarza głównego. Stojące na wyniosłym cokole cztery toskańskie kolumny o czarnych trzonach dźwigają wyłamane doryckie belkowanie. Między kolumnami znajdują się nisze, a w nich postaci św. Mikołaja (patrona Bari) i św. Stanisława (patrona Polski). Na tle wyraźnie szerszej środkowej niszy, na rzeźbiarskich lwich łapach spoczywa czarny sarkofag, na którym klęczy postać królowej. Bona jest przedstawiona realistycznie jako osoba w starszym wieku. Poniżej sarkofagu, na poziomie głównego cokołu, znajduje się postument, a na nim czarna, marmurowa płyta z nieczytelną obecnie inskrypcją. Flankują ją dwie półleżące alegoryczne postaci kobiece z (również mało czytelnymi) kartuszami herbowymi. Najprawdopodobniej postać znajdująca się z lewej strony, nosząca królewską koronę z pałąkami, jest alegorią Rzeczypospolitej. Zarówna struktura architektoniczna grobowca o spokojnej kompozycji i wyśmienitych proporcjach, jak i rzeźbiarskie opracowanie postaci królowej o głębokim, ale dość klasycznym modelunku szat świadczą o wysokim artyzmie autora tego pomnika. Niestety w wyniku prac przeprowadzonych na początku XX w. obecny wygląd jest nieco zubożony w stosunku do stanu wcześniejszego. Usunięto wówczas dodaną już po powstaniu nagrobka płaskorzeźbę wyobrażającą zmartwychwstanie Chrystusa oraz pokrywający mur fresk przedstawiający postaci polskich świętych i królów. Tym niemniej dzieło Santi Gucciego stanowi efektowny akcent plastyczny we wnętrzu bazyliki. Pomnik grobowy stanął w bazylice w 1593 r., a jego wykonawcą był rzeźbiarz Andrea Sarti z Carrary oraz jego dwóch pomocników: Francesco Zaccarella i Francesco Bernucci.