Osada ta została założona w połowie lat 30. XX w. w celu eksploatacji tutejszych złóż bazaltu. Podczas II wojny światowej w osadzie chroniła się ludność polska z okolicznych miejscowości zagrożonych napadami oddziałów Ukraińskiej Powstańczej Armii, stacjonował tu także oddział żołnierzy niemieckich, ochraniających pracowników kopalni. Mimo obecności Niemców, w nocy z 22 na 23.04.1943 r., kiedy przypadała Wielkanoc, Ukraińcy napadli na Polaków w Janowej Dolinie. Niemcy nie zareagowali na napad, wskutek czego zginęło ok. 600 osób.

Następnego dnia większość zamordowanych pochowano we wspólnej mogile na placu obok krzyża, gdzie według przedwojennych planów miał być zbudowany kościół. Grzebano zmarłych również w tych miejscach, w których znajdowano zwłoki, na mogiłach stawiano krzyże. Największy z tych krzyży dotrwał do 1996 r., ale był wtedy już w bardzo złym stanie.

Osada została opuszczona i obecnie nie istnieje. Na początku lat 90. XX w. wystawiono mały pomnik, upamiętniający wydarzenia z czasów II wojny światowej. Inskrypcja na nim głosi: „Dla pamięci spoczywających w tej ziemi od wiosny 1943 r.”. W latach 1997-1998 wzniesiono obok drugi pomnik, upamiętniający to samo wydarzenie; powstał on z inicjatywy środowiska żołnierzy 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej. Niestety, wykonawca napisu na pomniku samowolnie pominął datę śmierci Polaków. Inskrypcja brzmi: „Pamięci Polaków z Janowej Doliny”.