W 1903 r. Władysław Mickiewicz, najstarszy syn Adama Mickiewicza i Celiny z Szymanowskich, założył pierwsze muzeum poświęcone swojemu ojcu. Powstało ono przy Bibliotece Polskiej w Paryżu, opierając się na bogatej kolekcji Władysława. W zbiorach znalazły się odziedziczone po ojcu rękopisy, rodzinne pamiątki oraz materiały gromadzone przez lata. Władysław Mickiewicz, z oddaniem propagujący pamięć o ojcu, nie tylko był inicjatorem muzeum, ale również jego pierwszym zarządcą. Funkcję tę pełnił aż do swojej śmierci w 1926 r.

Idea utworzenia muzeum zrodziła się prawdopodobnie już w latach 80. XIX w., kiedy to Władysław przekazał niektóre dokumenty i portrety ojca Muzeum Narodowemu w Krakowie. Jednak zorganizowana na ich podstawie wystawa okazała się rozczarowująca. Na początku XX w. rozpoczęto więc adaptację pomieszczenia w budynku Biblioteki Polskiej przy Quai d’Orléans 6 w Paryżu, aby stworzyć przestrzeń odpowiednią dla przyszłego muzeum. Uroczyste otwarcie miało miejsce w 1903 r., a instytucja szybko stała się ważnym punktem dla paryskiej Polonii i Polaków odwiedzających Francję.

W czasie II wojny światowej część zbiorów została ewakuowana, a pozostałe przedmioty zrabowali Niemcy. Po wojnie muzeum wznowiło działalność, a jego kolekcję uzupełniły nowe darowizny.

Na zachowanych przedwojennych fotografiach można zobaczyć wnętrza muzeum, pierwotną ekspozycję oraz fragmenty kolekcji, które w części już nie istnieją. W zbiorach znajdowały się m.in. popiersia, portrety i fotografie Adama Mickiewicza, dzieła sztuki (grafiki, obrazy), książki, meble i różnorodne pamiątki. Szczególnie ciekawym obiektem, była prezentowana w gablocie pośmiertna maska poety. Źródło zdjęć: Narodowe Archiwum Cyfrowe: (zespół fotografii z Koncernu Ilustrowanego Kuriera Codziennego - Archiwum Ilustracji).