Na tle nadmorskiego, skalistego krajobrazu rysuje się heroicznie upozowana postać króla w średniowiecznym stroju (z rozwianym płaszczem) i w zbroi, depczącego smoka, a przy tym ostentacyjnie okazującego swoje insygnia władzy. Na czarnej ramie biegnie złotymi literami wypisana łacińska inskrypcja dedykacyjna. Ten wielki obraz w ołtarzu św. Olafa, narodowej kaplicy norweskiej, stanowił dar katolików norweskich dla papieża Leona XIII. Weloński, znany rzeźbiarz, zaczął malować w Rzymie podobno z namowy Henryka Siemiradzkiego. Wykształcenie malarskie zdobył u Rafała Hadziewicza w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, jego twórczość w tej dziedzinie pozostaje jednak w zapomnieniu (m.in. zespół kilku wybitnej klasy obrazów ołtarzowych w farze płockiej św. Bartłomieja). Dzieło poświęcone świętemu królowi norweskiemu, zmarłemu bohatersko w 1030 r., nie powstało do monumentalnego ołtarza (w którym się znajduje), ufundowanego przez Olava Offerdahla, a inaugurowanego uroczystą mszą przez kardynała Lucido Marię Parocchiego 9.04.1893. Obraz został podarowany bowiem pierwotnie papieżowi Leonowi XIII przez norweskiego szambelana, barona Wilhelma Wedel-Jarlsberga. W związku z poparciem papieża dla idei kaplicy norweskiej, obraz został przezeń przekazany do niej na prośbę biskupa Christianii, Johannesa Olava Falize. Okoliczności zamówienia samego dzieła u Welońskiego nie są znane.

Scena, rozgrywająca się w nordyckim krajobrazie, obrazuje alegorycznie zwycięstwo chrześcijańskiego powołania Olafa nad jego pogańskim pochodzeniem (jako Wikinga), symbolizowanym przez martwego smoka. Oprócz obrazu ołtarzowego Siemiradzkiego w kościele Zmartwychwstańców wydaje się ono być najlepszym przykładem polskiego malarstwa akademickiego w Rzymie. Kaplicę i ołtarz poddano gruntownej konserwacji w 1980 r.