Pejzaż „Stary młyn” [1906, olej, płótno, 62 x 80 cm, sygn. l.d.: S. Żukowskij 1906 (zapis cyrlicą w jęz. ros.), Narodowe Muzeum Sztuki w Odessie, nr inw. Ż - 500, Odessa, Ukraina]
Jednym z ulubionych motywów Żukowskiego była woda i stary młyn albo grobla. Bardzo lubił malować mostki, opłotki, szopy, drewutnie, stosy drzewa opałowego na chłopskim podwórzu. Jako malarz upajał się kolorami starego drewna, w tonacji fioletu, srebra, ciepła ochry, brązów i czerwieni, czasem ciemnego i nieoświetlonego. W 1906 r. artysta namalował dzieło „Stary młyn”, który ze względu na jego artystyczną wartość śmiało można uważać za kolejną perłę w jego twórczym dorobku. Prawy róg i centrum obrazu zajmują stary młyn - niewielki drewniany domek - i wielkie drewniane koło, z którego opada woda. Na pierwszym planie woda małej rzeki jest ograniczona po obu stronach drewnianymi ogrodzeniami. Za młynem widać niewielkie wzgórze, zza którego wyłaniają się granatowe sylwety chałup i drzewka.
Artysta wybrał porę nadejścia zmroku, kiedy niebo napełnione jest światłem, ale na ziemi już panują błękitne i niebieskie cienie. Na drugim planie mienią się jeszcze kolory lekkie, przezroczyste, jasnoszare, niebieskie i lekko fioletowe. Na pierwszym planie jednak padają już cienie budowli i jej dwuspadowego dachu, a w otworach drzwi i okien panuje ciemnobrązowa, ciemnogranatowa i szara ciemność. Górna część nieba jest jeszcze biała, dolna część natomiast namalowana jest w odcieniach bladoniebieskim i bladoróżowym. Na tym tle wszystkie górne sylwety i kontury mają graficzną wyrazistość, a część przedmiotów na dole kompozycji pozostaje prawie roztopiona w kolorze i eterze zapadającego zmroku. Powierzchnia wody niewielkiego zakola rzeki namalowana jest miękko, delikatnie, gładko i przypomina nam efekt starego lustra, które jeszcze odbija przedmioty, światło i cienie. Spokój naruszają lekkie srebrne fale, które powstają ze spadającej z młyńskiego koła wody i delikatnie rozchodzą się po gładkiej, spokojnej tafli. Warstwa ziemi oraz deski budynku i ogrodzenia zostały namalowane dynamicznymi pociągnięciami pędzla w technice „impasto”. Faktura tych obiektów wygląda tak, jakby obraz został wyrzeźbiony. Stare drewno oddane jest w pięknej gamie srebrzystych, fioletowych, szarych i brązowych odcieni. Ostatnie połyski już niewidocznego słońca spadają po połaciach dachu, po kole młyńskim oraz wodzie, co czyni ten budynek urokliwym. Cała kompozycja obrazu oddaje rozkoszną atmosferę płynącą z ciszy i spokoju wieczornego pejzażu. Powietrze wypełnia każdą część przestrzeni. Jego wilgotność tłumi sylwety i kolory, które dodają temu obrazowi coś enigmatycznego. Co odczuwał sam artysta, kiedy wybierał motyw opuszczonego młyna? W tym pejzażu Żukowski osiągnął emocjonalny efekt czystymi możliwościami plenerowego malarstwa, pobudzając u widzów obrazowe myślenie i ich wyobraźnię.