Pejzaż „Zima” [1910, olej, płótno, 45 x 67 cm, sygn. p.d.: S. Żukowskij 1910, zapis cyrlicą w jęz. ros.), Narodowe Muzeum Sztuki w Odessie, nr inw. Ż-496, Odessa, Ukraina]
W kolejnym okresie swojej twórczości Żukowski wykorzystywał technikę impresjonistyczną i doświadczenie studium w plenerze. Dowodem na to jest obraz „Zima” (1910). Motyw śniegu i zimowej atmosfery służy tu do realizacji plenerowych i impresjonistycznych aspiracji malarza. Ogólnie rzecz ujmując, artysta traktuje ten pejzaż jako etiudę.
Linia horyzontu w obrazie jest wysoko osadzona i częściowo u kryta za skrajem lasu. W jego prawym górnym rogu widoczny jest fragment pola, przykrytego białym śniegiem i część turkusowego jasnego nieba. Na drugim planie znajduje się zagajnik z drzewami w kolorze srebrzystoszarym i jasnobrązowym. Z głębi połaci śniegu, na pierwszym planie po przekątnej, szybko płynie niepokryta lodem mała rzeka. Jej chłodna i krystalicznie czysta woda mieni się w promieniach zimowego słońca wszystkimi odcieniami koloru granatowego i niebieskiego.
Pociągnięcia pędzla dokładnie odpowia dają poszczególnym tonom: tworzą światło, przestrzeń, wyraźną fakturę i wibrującą atmosferę. Żukowski śmiało łączy w swojej kolorystycznej palecie kontrastujące ciepłe i chłodne barwy. Brzegi omijane przez szybko płynącą wodę mają kolor ochry, ciemnobrązowy i oliwkowy. Odbicie w wodzie jasnobrązowego zarysu drzew także kontrastuje z chłodną gamą ciemnogranatowego i turkusowego koloru, słonecznymi blikami i jasnoniebieskimi refleksami bijącymi od śniegu po obu stronach brzegu. Urodę tego motywu wzmacnia kolor białej pokrywy śnieżnej. Na niej odbija się niebieska i turkusowa, ozdobna grafika cieni drzew i warstw śniegu leżącego na brzegach. Można stwierdzić, że w tym dziele charakterystyczną idylliczność przedstawienia widać w barwach i magicznym eterze, napełniającym każdy fragment obrazu. Stąd też bierze się określany przez widzów czarujący urok malarstwa artysty.