Polski rzeźbiarz pracował tam przez sześć tygodni letnich w 1989 r. na zaproszenie władz krajowych Szleswiku-Holsztyna. Celem sympozjum (Internationales Bildhauersymposion „Stein am Einfelder See”), była wspólna praca artystów w twardym kamieniu, w nieustannym przy tym kontakcie z surową naturą tych okolic.

Dzieło Ryszki, zapraszanego na liczne sympozja rzeźbiarskie w Niemczech i innych krajach, uznano za najciekawsze spośród prac siedmiu rzeźbiarzy z kilku krajów, w albumie z pleneru znalazło się na okładce. Rzeźba umieszczona została na samym brzegu, częściowo w wodzie. Kamień „lekko uniesiony od załamania zaznaczonego prostą linią, umacnia się, wchodząc całym ciężarem na płaski blok spoczywający na brzegu. Zaskakujący pomysł [ułożenia kamieni] na wywołanie niepokoju u widza, który patrzy na bieg konturów i odczuwa ciężar materiału” (Bogusław Mansfeld, 2007). Rzeźba została obliczona na efekt odbicia w wodzie, jej forma zmienia się też wraz ze zmianą poziomu wody. Wśród licznych realizacji Ryszki na plenerach międzynarodowych, głównie niemieckich, ta wyróżnia się szczególnie wrażliwą na warunki zewnętrzne sytuacją: w zależności od stanu wody w jeziorze, w której się stale odbija, może wyglądać jak prosty głaz narzutowy bądź jak złożona struktura abstrakcyjnie postawionych bloków. W zasadniczo figuratywnej twórczości Ryszki kamień z Einfelder See należy do form najprostszych i zarazem najmniej czytelnych, jeśli chodzi o analogie w naturze. Jest przy tym realizacją najpełniej wpisaną w kontekst miejsca.