Franciszek Stadnicki (ur. 1742, zm. 2 marca 1810) – polski szlachcic, konfederat barski, polityk i działacz ziemski, starosta ostrzeszowski (1768–1810), poseł na sejmy z ziemi wieluńskiej, rotmistrz, kawaler Orderów Orła Białego i Świętego Stanisława.Syn Antoniego Stadnickiego, starosty ostrzeszowskiego i wyszogrodzkiego, oraz Teresy z Potockich. Brat Jana Kantego Edwarda Stadnickiego, prezesa Najwyższej Izby Sprawiedliwości.
Był posłem na sejmy w latach 1764, 1776 i 1780 z ziemi wieluńskiej, gdzie m.in. przedstawił wniosek dotyczący reformy obiegu monetarnego. W czasie konfederacji barskiej (1768–1772) walczył jako rotmistrz i regimentarz województwa kaliskiego, brał udział w obronie Krakowa, po której został uwięziony przez Rosjan. Uwolniony dzięki staraniom swojej kuzynki Teresy Ossolińskiej.
Był właścicielem rozległych dóbr ziemskich w Królestwie Polskim i Galicji, obejmujących siedemnaście kluczy majątkowych, m.in. Rymanów i Duklę.
Żonaty z Teresą Wężyk herbu Wąż, miał sześcioro dzieci, w tym Antoniego Wacława, Ignacego, Annę Małachowską, Teklę, Helenę Męcińską (która wniosła Duklę w posagu mężowi, gen. Wojciechowi Męcińskiemu). Zmarł w 1810 roku; pochowany został w kościele św. Marii Magdaleny w Dukli, gdzie znajduje się jego nagrobek.