Stanisław Reszka, znany również pod łacińskim pseudonimem Rescius (anagramem Sanis recta salus), urodził się 14 września 1544 roku w Buku w zamożnej rodzinie mieszczańskiej. Pierwsze nauki pobierał w rodzinnym mieście, następnie kontynuował studia w Collegium Lubranscianum w Poznaniu, we Frankfurcie nad Odrą, Wittenberdze i Lipsku, aż wreszcie uzyskał doktorat obojga praw na Uniwersytecie w Perugii. Już jako piętnastolatek został sekretarzem biskupa Stanisława Hozjusza, co zapoczątkowało jego karierę zarówno w strukturach kościelnych, jak i na dworze królewskim. W 1571 roku objął kanonię warmińską, dwa lata później został sekretarzem królewskim, a w 1583 roku dziekanem kapituły warszawskiej. W 1585 roku przyjął opactwo jędrzejowskie in commendam i uzyskał urząd protonotariusza apostolskiego.

Jako wykształcony humanista i zapalony erudyta tworzył głównie w języku łacińskim – opracowywał dzieła polemiczne, redagował zbiór pism swojego protektora, a także prowadził osobiste zapiski („Diarium” z lat 1583–1589). W 1588 roku został akredytowany przy Stolicy Apostolskiej jako przedstawiciel Rzeczypospolitej, a od 1592 roku rezydował w Neapolu w roli posła specjalnego, między innymi w sprawie dziedzictwa królowej Bony. W Buku ufundował i sfinansował szpital św. Ducha, jedyny murowany obiekt leczniczy w mieście, obejmujący dwanaście izb i obszerną kuchnię. Zmarł 3 kwietnia 1600 roku w Neapolu, gdzie papież Klemens VIII kazał wznosić mu marmurowy pomnik; w rodzinnym Buku jego imię przetrwało w nazwie placu przylegającego do nieistniejącego już szpitala.