W tekście wspomniane jest miasteczko Uciany na drodze od Wilkomierza do Dynaburga. W tym miejscu znajduje się miejsce pochówku Karoliny Proniewskiej, młodej polskiej poetki. W artykule znajduje się krótki biogram Proniewskiej (Źródło: „Tygodnik Illustrowany”, Warszawa 1872, Seria 2, T:10, s. 25, za: Biblioteka Cyfrowa Uniwersytetu Łódzkiego).

Uwspółcześniony odczyt tekstu.

Mogiła Karoliny Proniewskiej.

Na drodze od Wilkomierza do Dynaburga, o mil kilka od pierwszego miasta, leży po prawej stronie miasteczko Uciany, zamieszkane przez starozakonnych, mieszczących się w lichych drewnianych domkach. Jest tutaj i kościół, a poza nim rozciąga się cmentarz wiejski. Z pomiędzy mogił, co zasypały tu ślad bytu wielu ludzi, wznosi się krzyż, upamiętniający miejsce spoczynku młodej poetki. Karolina Proniewska nie opiece czyjej bądź, ale pracy i samodzielnej woli zawdzięczała swój rozwój. Uznanie, jakie znalazła u swoich, nie wzbudziło w niej próżności, a utwory jej tchną taką prawdą i serdecznością, że czytając je, niepodobna pozostać obojętnym. Ażeby stać się użyteczną społeczności, nie żałowała zdrowia, noce trawiła na nauce i to stało się przyczyną jej zgonu przedwczesnego. Karolina Proniewska urodziła się na Żmudzi 18 stycznia roku 1830. Ojciec wcześnie ją odumarł; rosła więc przy matce, biednej wdowie. Sieroctwo to narażało ją na niedostatek; wychowanie odebrała skromne bardzo; lecz zdolności jej poetyckie wcześnie przejawiać się zaczęły w wierszach okolicznościowych i większych utworach, jak: „Trzy promienie ducha” i „Serce kobiety”. Poezje młodej autorki wyszły drukiem w książeczce pod tytułem: „Pieśni i piosneczki Karoliny Proniewskiej”. Najlepiej uwydatnia jej stanowisko poetyckie wrotka, którą się rozpoczyna wiersz na cześć jej przez A. E. Odyńca napisany:
„Ptaszek śpiewa
W cieniu drzew
Nic go nie frasuje,
Czy go w ciszy
Kto posłyszy,
Pieśń jego pojmuje.”
Ostatnie lata swego życia Karolina Proniewska spędziła już nie w Telszach, lecz przy stryju w Ucianach; tu też umarła r. 1859 d. 26 maja, mając lat 29. Przyjaciele postawili jej krzyż drewniany, z następującym nadpisem:
„Śpiewała piosnki małe,
Bogu wielkiemu na chwałę,
Jego świętym i aniołom,
Na pamiątkę przyjaciołom.”.