Stanislaw Jastrzembiec Bobrowski (1896-1990); polski generał broni. Wcielony do wojska austriackiego, po przeszkoleniu jako kapral podchorąży objął dowodzenie plutonem na froncie włoskim w Tyrolu. Podczas walk w górach Krasu dostał się do niewoli. Tam zgłosił akces do tworzącej się Armii Polskiej, został przydzielony do Servicio di Avvicinamento, czyli służby wywiadowczej. Potem dostał się do armii Hallera we Francji. Z nią w kwietniu 1919 r. wrócił do Polski i od razu trafił na front wschodni. Brał udział w ofensywie na Kijów. Tam za męstwo został odznaczony Orderem Virtuti Militari. W 1923 r. rozpoczął pracę w II oddziale Sztabu Generalnego. Po przeszkoleniu został szefem wywiadu na zachód, potem zastępcą szefa kontrwywiadu całej Armii, a podczas zamachu majowego awansował na szefa „dwójki”. Podczas kampanii wrześniowej w składzie 27 dywizji brał udział w bitwie nad Bzurą. Kiedy dostał się do niemieckiej niewoli w oflagu zorganizował tajne wykłady Wyższej Szkoły Wojennej dla oficerów. Po oswobodzeniu rozpoczął służbę jako oficer łącznikowy przy 9 armii amerykańskiej. Po zakończeniu wojny zdecydował się na emigrację do Kanady. Osiedlił się w Toronto, gdzie utrzymywał się z własnego biura pisania podań i pszczelarstwa. Nadal jednak pozostał aktywny politycznie. Korespondował z premierem Kanady i kolejnymi prezydentami USA. Był honorowym admirałem floty USA i kawalerem maltańskim. Czynnie działał w organizacjach polonijnych, w jego domu gościł między innymi gen. Władysław Anders.