Adam Bunsch (1896-1969) – polski malarz, grafik, autor witraży, pedagog i dramatopisarz. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku, dołączył do 1 pułku artylerii polowej Legionów. Walczył w wojnie polsko-ukraińskiej (1918–1919), uczestnicząc w obronie Lwowa, oraz w wojnie polsko-bolszewickiej. Za swoją odwagę dwukrotnie uhonorowano go Krzyżem Walecznych (1921). W 1920 roku awansował na podporucznika, ale został zwolniony z wojska ze względu na rozpoczęcie studiów uniwersyteckich. W 1921 roku zdał egzamin nauczycielski i przeniósł się do Bielska, gdzie podjął pracę jako nauczyciel w Państwowej Szkole Przemysłowej. Nauczał rysunku odręcznego, rysunku zawodowego oraz szkicowania na wydziale mechanicznym. W tym samym roku uzyskał dyplom Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w dziedzinie malarstwa oraz absolutorium z filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Debiutował jako malarz w 1921 roku, prezentując swoje prace na wystawach we Lwowie i Krakowie. Mimo przeprowadzki na Śląsk, utrzymywał kontakt z krakowskim środowiskiem artystycznym, regularnie wystawiał swoje prace we Lwowie i w warszawskiej "Zachęcie". Jego obrazy olejne o młodopolskim stylu takie jak: "Taniec i śmierć" wykazujące podobieństwa do twórczości Malczewskiego i Mehoffera, przyciągnęły uwagę krytyków. Tworzył również cykle poświęcone doświadczeniom wojennym, zarówno w formie graficznej jak i literackiej, jak np. "Do zwycięstwa" oraz nagrodzony srebrnym medalem na wystawie w "Zachęcie" (1930) "Karabinowa kula". Jego twórczość obejmowała także realistyczne portrety rodzinne, w tym "Portret żony z dziećmi". Bunsch fascynował się grafiką chińską i japońską, tworząc liczne barwne drzeworyty przy użyciu specjalnej techniki z akwarelami. Tworzył kompozycje z różnych form natury, takie jak "Irysy", "Wróble" oraz inne motywy roślinne i zwierzęce. Zainteresowanie Bunscha teatrem objawiało się w obecności w jego pracach alegorii i literackich kompozycji. Jako dramaturg zadebiutował w 1933 sztuką "Koń parowy", wystawioną w Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie. Napisał także inne sztuki, takie jak "Dolary Pana Signac" oraz "Haneczka i duch", które również były wystawiane na scenie. Pod koniec lat 20. jego twórczość skierowała się ku tematyce religijnej[19]. Jego obrazy, takie jak "Zmartwychwstanie" czy "Zwiastowanie", wykazywały wpływy prerafaelitów oraz stylu art déco. W 1932 roku wziął udział w Wystawie polskiej sztuki religijnej w Katowicach, co wywołało dyskusje i polemiki wśród krytyków. Jego ważnym osiągnięciem było stworzenie witraży i polichromii w kościele Mariackim w Katowicach (1936–1939) według programu ks. E. Szramka. Witraże te, takie jak "Cnoty i występki" oraz "Legenda o św. Jacku", zdobyły uznanie i zostały wyróżnione złotym medalem na Dorocznym Salonie w warszawskiej "Zachęcie" (1936). W okresie międzywojennym regularnie uczestniczył w ogólnopolskich i międzynarodowych wystawach, a w 1938 roku otrzymał tytuł profesora. W 1946 roku został nauczycielem w Państwowej Szkole Przemysłowej w Bielsku, ale nie mógł podjąć pracy. W 1947 roku przeniesiono go do Państwowej Szkoły Przemysłowej w Krakowie, ale w 1951 roku, po trudnościach wynikających z działań władz, został z niej usunięty. Bunsch próbował aktywnie uczestniczyć w życiu artystycznym, biorąc udział w wystawach zbiorowych malarstwa i grafiki. Po wojnie głównie tworzył dzieła o tematyce sakralnej. Zaprojektował wiele zespołów witraży dla kościołów, w tym w Czechowicach-Dziedzicach (1939–1946), Ruda Śląska (1949-1951) czy Lipnik (1948–1953) oraz za granicą. Wykonał też polichromie, takie jak "Burza na morzu" i "Droga krzyżowa" w kościele Opatrzności Bożej w Zawodziu (obecnie Katowice; 1953–1955) oraz w Lipniku (1956). W kościele św. Antoniego Padewskiego w Orzeszu-Zgoniu stworzył cykl sześciu wielkoformatowych fresków ilustrujących przypowieści autorstwa Bunscha oraz stacje Drogi Krzyżowej na pozłacanych deskach. Tworzył też akwarele i olejne pejzaże (w tym widoki Jastarni, podróży do Grecji i Włoch), utrzymane w stylu postimpresjonistycznym, oraz portrety rodzinne. Kontynuował również przedwojenną twórczość graficzną. Jego dorobek zaprezentowano na wystawach, takich jak "Adam Bunsch" w warszawskiej "Zachęcie" (1963) oraz w krakowskim TPSP (1965).