Aleksander Tys (1803-1846), urodzony w Jeziornie pod Warszawą, syn Jana Tysa (1768-1830), właściciela papierni w Jeziornie i wolnomularza, oraz Sabiny Stamm, członków zboru ewangelicko-reformowanego.

Rodzina Tysów od pokoleń zajmowała się produkcją papieru stemplowego. Aleksander był jednym z pięciorga dzieci Jana i Sabiny. Studiował prawo i osiągnął znaczącą pozycję w Królestwie Polskim. Zajmował stanowiska Prokuratora Generalnego IX Departamentu Warszawskiego Senatu Rządzącego, Starszego Członka Komisji Rządowej Sprawiedliwości oraz Prezesa Kolegium Kościelnego Zboru Ewangelicko-Reformowanego w Warszawie. Był kawalerem Orderu Świętego Stanisława I klasy, Świętego Włodzimierza III klasy, Świętej Anny II klasy z koroną cesarską oraz pruskiego Orderu Orła Czerwonego IV klasy (Lipkowski s. 203, 263; KW nr 104 z 21 IV 1846).

Po upadku powstania listopadowego znalazł się w Petersburgu, gdzie prowadził działalność naukową. W 1838 r. opublikował we francuskim czasopiśmie prawniczym „Revue étrangère et française de législation” artykuł pt. „Notice sur la coordination des lois provinciales de l'Empire de Russie”, w którym zajął się problemem kodyfikacji praw prowincjonalnych na ziemiach zabranych przez Rosję podczas rozbiorów (Witkowski, s. 286).

Zmarł 7 kwietnia 1846 r. w Paryżu przy rue Geoffroy Marie 12, mając 43 lata. W akcie zgonu określono go jako „prokuratora generalnego, kawalera polskiego”. Pochowany na cmentarzu Père-Lachaise w sekcji Q (AdP, AD Actes reconstitués de l’état civil de Paris; Recueil 1855, s. 286). Członkowie jego rodziny zostali pochowani na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie, jednak miejsca ich pochówku są dziś nieznane.