Adampol (Adamköyi a od 1893 Polonezköy) założony został w oku 1842 z inicjatywy przywódcy stronnictwa Hotel Lambert, od którego imienia wzięła się też nazwa miejscowości - Adama Czartoryskiego (1760-1861) oraz jego przedstawiciela będącego działającego jako Szef Agencji Misji Wschodniej Michała Czajkowskiego (1805-1886) wraz z Ludwiką Śniadecką. Projekt udało się uruchomić w roku 1842, podpisana została z zakonem lazarystów umowa na wydzierżawienie ziemi na potrzeby polskiej kolonii. Pierwszymi osadnikami było 12, byli to mężczyźni w wieku od 30 do 50 lat, uczestnicy powstania listopadowego, aresztowani przez Rosjan i po wcieleniu do armii, wysłani na Kaukaz, skąd czasem przez Persję, trafiali do Imperium Osmańskiego jako niewolnicy. Ochronę zapewniał im protektorat francuski przysługujący ze względu na to, że ziemia początkowo należała do francuskiego zakonu a od … do rodziny Czartoryskich. Adampol od początku pomyślany był zatem nie tylko jako ośrodek polskości i miejsce formowania legionów, ale także osada, gdzie mogli wśród swoich znaleźć się wykupieni z niewoli Polacy oraz inni Słowianie, o ile byli katolikami. Początkowo – szczególnie w zamyśle Adama Czartoryskiego osada miała mieć jedynie charakter czasowy, co rzecz jasna nie sprzyjało trwałym inwestycjom. Natomiast Czajkowski oraz Ludwika Śniadecka dążyli do nadania osadzie (zwanej też wówczas azylem czy kolonią, rzadziej wsią) trwalszego charakteru. Pierwsze rodziny zakładane były prawdopodobnie już w 1845 r. Liczba osadników powoli, ale systematycznie wzrastała, chociaż nie brakowało też i takich, którzy w Adampolu przebywali jedynie przez krótki okres. Nie ma pełnych danych, ale wiemy, że np. w 1848 roku było 19 osadników, a w 1858 r. wieś zamieszkiwało 26 wraz z rodzinami. Jednak po upadku powstania styczniowego liczba ludności miała zwiększyć się do około 100 rodzin.

Już w pierwszym okresie działalności osady w 1848 r,, w związku ze śmiercią jednego z osadników, miał mieć miejsce pierwszy pochówek. Według Jerzego Łątki najstarszy nagrobek miał należeć do Karola Zarzyckiego (zm. 1850 r.), jednak nie został on odnaleziony w trakcie prac inwentaryzacyjnych w roku 2023. Tym samym najstarszym pomnikiem znajdującym się na obecnym ternie cmentarza jest nagrobek Ludwiki Śniadeckiej. Jednak początkowo – ze względu na jej przejście na islam, pochowana została na wzniesieniu poza przestrzenią cmentarza, dopiero wraz z jego rozszerzeniem, pomnik ten znalazł się w obrębie założenia. Do najstarszych pomników w formie marmurowych płyt należą nagrobki Antoniego Wieruskiego (zm. 1869) oraz Adama Michałowskiego (zm. 1869), z lat 70. XIX w. zachowały się natomiast 3 krzyże i 2 płyty nagrobne, kolejnych siedem pochodzi z lat 80. I 90. XIX wieku. Niewielka ilość pomników z XIX w. oraz nieco większa z początku XX wieku wynika po części ze stosunkowo niedużej liczby osadników, przede wszystkim jednak z tego, że większość nagrobków nie miała trwałych form upamiętnienia, a jedynie ziemne mogiły i drewniane krzyże. Widzimy je zarówno na fotografiach, jak i obrazie z okresu dwudziestolecia międzywojennego.

Cmentarz, chociaż być dość zarośnięty miał charakter regularnego założenia. Przeprowadzone w 1983 r. prace polegające na ogrodzeniu cmentarza oraz wykonanie ścieżek uporządkowały przestrzeń cmentarza. W latach 1986-1987 Jan Krzysztof Cichy przeprowadził pierwszy spis nagrobków (uzupełniony w roku 1998). W latach 1998-1999 Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa sfinansowała odnowienie aż 92 pomników nagrobnych, w tym Ludwiki Śniadeckiej.

W roku 1998 przeprowadzono prace inwentaryzacyjne oraz przygotowano dokumentację konserwatorską. Prace konserwatorskie pod kierunkiem Janusza Smazy z Akademii Sztuki Pięknych w Warszawie. Projekt zagospodarowania przestrzeni cmentarza przygotował zaś Jarosław Skrzypczyk, został on zrealizowany przez Zarząd Gminy Adampol. W 1999 r. odsłonięty został również  Pomnik Poświęcony Wszystkim Poległym Mieszkańcom i Założycielom Polonezköyi. Znajdujące się na nim tablice wykonane zostały przez zakład kamieniarski w Warszawie. W roku 2012 powołano natomiast Stowarzyszenia Ochrony i Rewitalizacji Polonezköy, które stało się właścicielem terenu cmentarza, a poszczególne miejsca na cmentarzu sprzedano polskim rodzinom zamieszkałym w Adampolu. Na obrzeżach cmentarza wystawiony został również pomnik pamięci nieznanych żołnierzy polskich, w który wmontowano pochodzący jeszcze z XIX wieku drewniany krzyż, który początkowo znajdował się w centrum osady, a następnie przeniesiony został na teren kościoła, skąd trafił na cmentarz.