Realizacja w ramach Internationales Steinbildhauer Symposion należy do wielu dzieł, jakie Adolf Ryszka wykonywał na tego rodzaju międzynarodowych plenerach rzeźbiarskich. Tu monumentalizmu jego rzeźbie dodaje usytuowanie na pagórku, wśród prac artystów z innych krajów wyróżnia się ona niemal pomnikowym charakterem.

Pomysł międzynarodowych sympozjów rzeźby kamiennej inspirowany był przez austriackiego rzeźbiarza Karla Prantla, w Sankt Wendel „Drogę Rzeźb” inicjował zaś miejscowy artysta Leo Kornbrust, wpisując ją w wielki europejski projekt imaginowanego ciągu prac artystycznych dedykowanych Otto Freundlichowi, artyście zamordowanemu przez nazistów, który podobną pacyfistyczną ideę - drogi rzeźb łączącej ludzi między Moskwą a Paryżem rzucił w latach 30. XX w.

W Sankt Wendel wzdłuż ścieżki ciągnącej się przez pola na długości ok. 25 km powstało 57 dzieł artystów z 12 krajów, ostatnią dodano w 2010 r. Praca Ryszki była jedną z pierwszych, ustawionych w lecie 1971 r., gdy w plenerze pracowało tu 11 twórców. Forma jego rzeźby, podobnie jak jej materiał, pozostają w organicznym - dosłownie - związku z okolicą, jak w żadnej z prac innych artystów sympozjum. Miejscowy czerwony piaskowiec wtapia się kolorystycznie w rudą ziemię (zwłaszcza gdy pola zostają tu zaorane), zarazem jednak ujawniając jej bardziej niewzruszony potencjał. Kształt, przysadzisty, ale rozsadzany przez rozpadlinę w środku, nawiązuje do łagodnych i majestatycznych wzgórz Saarlandu i polnych dróg, które przebiegają opodal. Kamień stojący pośrodku drogi „mówi o granicy zamkniętej, pokonywanej z trudnością, wbrew naturze, po drugiej stronie ulegając destrukcji. Wstrząsający pomnik bezrozumnego zakazu, zatrzymującego wędrującego człowieka, przekreślający przyrodzoną mu wolność” (Bogusław Mansfeld 2007). Rzeźba stoi kilkadziesiąt metrów od parkingu sympozjum, gdzie tablice informacyjne przedstawiają historię całego przedsięwzięcia, nazwiska rzeźbiarzy i mapę założenia.