Artysta pracował nad tą rzeźbą przez wiele lat do ostatnich miesięcy życia, tracąc siły z powodu coraz cięższej choroby. Kuł w marmurze, którego blok osobiście wybrał w 1962 r. w portugalskich kamieniołomach Estremos. Początkowo zamierzał zrealizować ją w granicie, w związku z porzuconym później zamówieniem dla kościoła w Michigan w USA. Od 1962 r. koncepcja krystalizowała się wokół motywu Wniebowstąpienia. Powstały m.in. osobno odkute z tego samego marmuru dwie głowy apostołów. Rzeźba stanowiła ostateczny manifest idei „taille directe” (kucia bezpośredniego), której Zamoyski od okresu międzywojennego poświęcał także liczne wypowiedzi i sformułowania teoretyczne. Osobistą pracę w marmurze traktował jako poszukiwanie wartości transcendentnych, o wymiarze filozoficznym i religijnym. Dzieło stanowiło testament twórczy Zamoyskiego, wielokrotnie wspomina o nim w korespondencji z lat 60. W liście z 31 marca 1969 r. pisał:

„Chciałbym oddać wyraz tragicznej samotności tych ludzi, którym się wydaje, że są opuszczeni (przez Stwórcę), bo nie odczuwają jeszcze wartości transcendentalnych (metafizycznych) jak w Emaus. Apostołowie są rozpaczliwie uwieszeni w unoszącą się postać Mistrza”.

Temat religijny nie jest tu potraktowany tradycyjnie, rzeźbiarz raczej odwołuje się doń tylko, by podjąć fundamentalną refleksję. Wynikały z takiego podejścia, w którym dopatrywano się m.in. inspiracji późną twórczością Michała Anioła, również wielokrotne zawahania i zmiany koncepcji plastycznej. Używane przez Zamoyskiego sformułowanie „wyswobodzenia się” należy zapewne rozumieć nie tylko w sensie religijnym i egzystencjalnym, lecz także warsztatowym.

Praca ta nigdy nie została ukończona, w aspekcie figuratywnym jest niemal nieczytelna; różni się zresztą znacznie (także za sprawą materiału) od pozostałych ostatnich dzieł Zamoyskiego. Rzeźba pozostała przez lata zawinięta w atelier w Saint-Clar, stąd jej niemal nieskazitelny stan zachowania (z widocznymi nawet znakami orientacyjnymi do kucia). Jako spadek generała Peltiera, brata Helène Zamoyski, żony rzeźbiarza zmarłej w 2012, rzeźba została przezeń przekazana gminie i szkole noszącej imię artysty. Odsłonięto ją przed wejściem do przedszkola w tym kompleksie 1 kwietnia 2014 r.