August Zamoyski zamieszkał w Saint-Clar-de-Rivière pod Tuluzą w 1958 r., po przeprowadzce z Paryża. Nabył tam fermę mieszkalną z pracownią i ogrodem, w którym zaprojektował własny grobowiec: ziemny tumulus z wieńczącą go rzeźbą „Zmartwychwstanie”, kończoną tuż przed śmiercią. Obecnie pochowany jest wraz z żoną Helène na cmentarzu za kościołem, dokąd szczątki rzeźbiarza ekshumowano w 2012 r. w związku ze sprzedażą posiadłości. Napis łaciński na tabliczce ustawionej na nagrobku określa Augusta Zamoyskiego jako „comesa” (hrabiego). Na nowy grób przeniesiono również rzeźbę, która w ten sposób straciła starannie zakomponowaną sytuację - na pagórku, wśród drzew ogrodu prywatnego, gdzie wyrzeźbiona figura rozpinała się łukiem, wznosiła z grobu. Taka koncepcja własnego nagrobka pozostaje bez precedensu w sztuce światowej. Zamoyski pracował nad tym dziełem od początku lat 60., początkowo nie nadając mu jawnych odniesień religijnych. Swój grób zresztą projektował już w latach 50., kilkakrotnie zmieniając pomysły. Ostatecznie treść rzeźby określiła maksyma wypisana na ścianie pracowni i kilkakrotnie przywoływana w listach artysty: „łukiem napiętym jest życie, a celem jego strzały, śmierć”. W liście do marszanda Simona Schocheta z Nowego Jorku z 26 sierpnia 1967 r. pisał:

„Śmierć oczywiście w tym znaczeniu, że dzień rodzi się z nocy. Z rysunku widzi Pan, że dłonie i stopy przygwożdżone są do ziemi, od której człowiek napięty jak łuk, stara się oderwać ku Niebu, ku Absolutowi, ale troską istnienia jest uwięziony, póki nas nie wezwą, póki nie dojrzejemy przez ‘poznanie’, póki doświadczenia życiowe nie wykują z nas istoty godna życia wiecznego”.

Pomysł był dopracowywany przez kilka lat, a ostateczny kształt wygiętej figury powstał ok. 1967 r. Dopiero w 1968 r. Zamoyski nazwał kończoną rzeźbę „Zmartwychwstanie”. Powstały także jej zmniejszone repliki, których odlewy zachowały się w zbiorach rodziny, jedną kupił Schochet. Rzeźba stanowi szczytowe osiągnięcie ostatniej fazy twórczości Zamoyskiego, fazy „nowego ekspresjonizmu”, jak określiła ją monografistka twórczości, Zofia Kossakowska-Szanajca.