Znajdująca się w paryskich Ogrodach Trocadéro marmurowa rzeźba „Ewa” autorstwa polskiego rzeźbiarza Edwarda Wittiga, której odlewy brązowe można podziwiać na dziedzińcu gmachu głównego Muzeum Narodowego w Warszawie oraz w warszawskim Parku Ujazdowskim, emanuje monumentalizmem, powagą i spokojem w duchu dzieł jednego z najważniejszych twórców epoki - Aristide'a Maillola.

Historia powstania kompozycji

W latach 1911-1914 Wittig pracował nad kompozycją „Ewa”. Dzieło, wykute w marmurze, przedstawiało pramatkę pogrążoną we śnie, z ręką złożoną na głowie. Po raz pierwszy zaprezentowane publicznie podczas Salonu Marsowego w 1912 r., zyskało duże uznanie wśród publiczności. Francuski poeta i krytyk sztuki polskiego pochodzenia, Guillaume Apollinaire, pisał: „Ewa to wywołanie olbrzymki, która wyszła z wyobraźni Baudelaire’a. To doskonały wyraz nowych tendencji w rzeźbie, która pragnie być wyrazem stylu życia, nie zrywając z naturą”.

Odsłonięcie pomnika w Ogrodach Trocadéro

W 1928 r. rząd francuski zakupił kamienną wersję „Ewy”. Uroczystość odsłonięcia pomnika w Ogrodach Trocadéro 12 czerwca 1928 r. stała się okazją do uwypuklenia dobrych polsko-francuskich stosunków politycznych. W ceremonii wzięli udział m.in. ówczesny minister spraw zagranicznych II RP August Zaleski oraz polski ambasador we Francji, Alfred Chłapowski.

Opis obiektu

Marmurowa rzeźba o wymiarach 159 x 190 cm przedstawia nagą, biblijną „Ewę” pogrążoną we śnie. W zmysłowej kompozycji Ewy, stanowiącej zarazem pramatkę i uosobienie kobiecego fatalizmu, grzechu, pobrzmiewają echa kubizmu oraz impulsy artystyczne płynące z fascynacji twórcy antykiem i sztuką klasycystyczną. Na wyborze materiału i środków artystycznych podjętych przez rzeźbiarza zawarzył cieszący się popularnością po obu stronach oceanu w pierwszej połowie XX w. nurt kucia bezpośredniego (fr. taille direct), któremu towarzyszyły postulaty prawdy materiału i niezbędności wykształcenia odpowiednich do jego opracowania zdolności manualnych.