Tadeusz Boruta (1957-) – polski malarz i krytyk sztuki. W okresie 1977–1979 zdobył edukację na Politechnice Krakowskiej, następnie w latach 1979–1983 kontynuował naukę w Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Tam uzyskał dyplom, pracując pod kierunkiem Stanisława Rodzińskiego i Zbyluta Grzywacza. Dodatkowo, w latach 1981–1984 studiował w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. W trakcie studiów zaangażował się w duszpasterstwo akademickie Beczka. W swojej twórczości malarskiej często podejmował motywy religijne, w tym pasyjne. W latach 80. aktywnie uczestniczył w ruchu kultury niezależnej. Jego dokonania zostały docenione – w 1984 otrzymał Nagrodę Komitetu Kultury Niezależnej „Solidarność” podczas wystawy „Wokół grafiki”, a w 1985 zdobył I Nagrodę na I Krajowym Biennale Młodych za pracę zatytułowaną „Droga i Prawda”. W 1988 uhonorowano go Artystyczną Nagrodą Młodych za osiągnięcia w roku 1987. Jego twórczość była związana z tzw. ruchem „figuracji krakowskiej” - wystawiał razem z Grzegorzem Bednarskim. W 1996 stworzył polichromię w kościele parafialnym w Lubniu, a 5 lat później w kościele parafialnym w Harbutowicach. Był kuratorem wielu wystaw tematycznych, w tym „W stronę osoby” (1985) oraz „Wszystkie nasze codzienne sprawy” (1987) prezentowanych w krużgankach Klasztoru oo. Dominikanów w Krakowie. Również zaprezentował swoje prace na wystawach jak „Misterium paschalne” (1986) w krypcie kościoła oo. pijarów w Krakowie, a także „Aus der Metapher heraus” (1990) w Darmstadt. Kolejne wystawy to m.in. „Cóż po artyście w czasach próżności” (1990) w warszawskiej Zachęcie oraz w Muzeum Narodowym w Krakowie (1991), a także udział w „I barbari nel giardino. Mostra di pittura di artisti polacchi” w Bolonii (1998) oraz „Pokolenie '80. Niezależna twórczość młodych w latach 1980–1989” w Krakowie (2010). W latach 1998–2004 pracował w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Od 2004 roku jest związany z Uniwersytetem Rzeszowskim, gdzie kieruje Pracownią Malarstwa Monumentalnego oraz od 2010 roku kieruje Zakładem Malarstwa na Wydziale Sztuki. W 2003 obronił pracę doktorską na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, a następnie habilitował się w Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. W 2013 roku otrzymał tytuł profesora nauk plastycznych. Jego teksty ukazywały się m.in. w Tygodniku Powszechnym i Znaku. Ponadto, jest autorem książek: "Szkoła Patrzenia" (2003), "O malowaniu duszy i ciała" (2006) oraz "Figur-racja" (2009).