Wanda Antonina Zawistowska (ok. 1874-1904), znana także jako Wanda de Malex (zniekształcone „de Nałęcz”), urodzona w Krakowie, córka Lucjana Zawistowskiego, aktorka i literatka. Debiutowała w 1891 r. w warszawskim teatrze ogródkowym Promenada. Występowała w różnych zespołach prowincjonalnych, a w 1894 r. grała w warszawskim teatrze ogródkowym na Czystem, gdzie wcieliła się m.in. w rolę Służącej w sztuce „Nad przepaścią”. W sezonie 1896/97 występowała w teatrze poznańskim, a od sezonu 1897/98 w teatrze lwowskim.

W 1902 r. otrzymała stypendium galicyjskiego Wydziału Krajowego, dzięki czemu wyjechała do Francji na studia wokalne. Po dwóch latach pobytu w Paryżu popełniła samobójstwo z powodu nieszczęśliwej miłości.

Zmarła w miejscu zamieszkania (avenue Wagram 87). Pochowana 8 lutego 1904 r., zarejestrowana pod numerem rocznym 2664 w koncesji nr 35995. Zgon zgłoszono w 17. okręgu Paryża (AdP AD Paris 17e nr 335 z 1904 r.). 

Więcej informacji: https://encyklopediateatru.pl/osoby/39490/wanda-nalecz

 

W „Kuryerze Codziennym” (Warszawa, R. 40, nr 47, 1904, s. 4) ukazała się relacja z pogrzebu Wandy Zawistowskiej:

„Dnia 12 lutego. Dnia 8 b. m. o godz. 10-ej rano miał miejsce pogrzeb ś. p. Wandy Nałęcz-Zawistowskiej, b. artystki teatru lwowskiego i tłumaczki wielu utworów z literatury francuskiej, włosko-angielskiej. Po Mszy św., odprawionej w kościele St. François de Sales, orszak pogrzebowy ruszył w stronę cmentarza Père-Lachaise, gdzie profesor zmarłej, Andrzej Gedalge, ofiarował ciału gościnę w grobie rodzinnym swoich teściostwa d’Obigny de Ferriéres. Za trumną szły panie Debussy, Chausson (żona zmarłego kompozytora Ernesta Chaussona), Wanda Landowska, pp.: Paweł Dukas i Gedalge, profesorowie zmarłej, Piotr Lalo i Poujand (krytycy muzyczni), Debussy (autor (Pelléasa i Melisandy), malarz Domingo Motta i kilku młodych kompozytorów, Robert Brussel, Levallois i inni. Ś. p. Wanda Nałęcz przybyła do Paryża przed rokiem dla studiów, w śpiewu i trafiła w osobie Andrzeja Gedalge’a i Pawła Dukasa nie tylko na profesorów bezinteresownych, lecz na oddanych i zacnych opiekunów. Pod ich kierunkiem karyera młodej śpiewaczki zaczęła się zapowiadać świetnie. Messager przyrzekł ją zaangażować po roku studyów do Opery komicznej. Maeterlinck i Debussy widzieli w niej przyszłą idealną »Melisandę«. Młoda, bo zaledwie 24 lat licząca, urody niepospolitej, o warunkach scenicznych wyjątkowych i o pięknym, choć niewyrobionym głosie, miała wszystkie dane po temu, ażeby w krótkim czasie zostać chlubą pierwszorzędnej sceny europejskiej. Drobne stypendyum Wydziału Krajowego jakie otrzymała przed wyjazdem, mogło zaledwie wystarczyć na opłacenie mieszkania. Ciężką, mozolną pracą dziennikarską, jako korespondentka do »Kuryera Porannego« i do kilku pism tygodniowych, a także jako tłumaczka przeważnie utworów dramatycznych (dla sceny lwowskiej i krakowskiej), zmarła zarabiała na skromne utrzymanie, przepędzając często noce bezsenne nad biurkiem. Wyczerpanie pracą, wycieńczenie po tyfusie przyśpieszyły chorobę serca, do której zmarła miała zawsze skłonności. Po powrocie z Wiednia w początkach grudnia roku zeszłego przeniosła się na Avenue Wagram i tu umarła. Śmierć miała taką, o jakiej marzyła, spokojną, pogodną i jasną. Umarła jak chciała, śród kwiatów, któremi kilku przyjaciół zarzuciło pokój. Za trumną jej szli ludzie, dla których miała najwyższe uwielbienie. B. L.”.