Jedno z największych osiągnięć inżynierii w Szwajcarii XIX w. i jeden ze znaków rozpoznawczych Fryburga. Wiadukt powstał według projektu inżyniera Leopolda Stanisława Błotnickiego (1817-1879), postaci ciągle słabo znanej mimo znakomitej kariery. Był on wykształcony w zakresie inżynierii cywilnej i wojskowej, a także architektury w Berlinie, Wiedniu, Monachium, Londynie i Paryżu. W Szwajcarii jego pobyt notowany jest od roku 1853, gdy zostaje architektem kantonalnym Genewy (jeden z dwóch Polaków, którzy sprawowali taką funkcję w Szwajcarii, obok Franciszka Stempkowskiego w Bernie) i bierze udział m.in. w projektach obwodnicy miasta. Około 1858 r. przebijane są tam ulice wg jego projektu, budowany Pont du Mont-Blanc. Mimo późniejszych przekształceń nowoczesna sieć komunikacyjna Genewy jest w dużej mierze dziełem urbanistycznym Błotnickiego. Wykonał też m.in. projekty dworca kolejowego dla Lucerny i dla Winterthuru (1874), projekt tunelu kolejowego pod Meiringen w Alpach Berneńskich. Wydaje się, że błyskotliwą karierę głównego inżyniera kolei szwajcarskich przerwała nagła śmierć, po której szybko popadł on w zapomnienie. Wiadukt fryburski pozostaje jedynym dzisiaj pamiętanym jego dziełem. W 1856 r. Błotnicki objął stanowisko architekta kantonalnego Fryburgu, ale już w 1859 r. je porzucił, z niejasnych powodów. Następnie, w związku z budową wielkiego kompleksu koszar w Thun przeniósł się do kantonu Berno.

W XIX w. konstrukcja wiaduktu podziwiana była także poza Szwajcarią, zarówno ze względów technicznych, jak estetycznych. W związku z budową linii kolejowej Lozanna-Berno podjęto w 1853 r. (na podstawie wstępnego raportu osiadłego w Genewie inżyniera Aleksandra Stryjeńskiego) decyzję o przerzuceniu torów wysoko ponad górską rzeką Sariną (Saane). Mimo negatywnej opinii inżynierów brytyjskich, uznających przedsięwzięcie za zbyt ryzykowne, po zatwierdzeniu przez międzynarodową komisję projektu Błotnickiego, budowę poprowadziła francuska firma Schneider &Co z Le Creusot w Burgundii. Projekt realizacyjny wykonał inżynier Mathieu. Obok kolei przewidziano kładkę dla pieszych. W latach 1925-1927 most zmieniony został na betonowy z udziałem wybitnego projektanta szwajcarskiego Roberta Maillarta (z zachowaniem jako szkieletu konstrukcji Błotnickiego). Pierwotna konstrukcja była żelazną kratownicą, zawieszoną na wysokości 76 m od lustra wody i spoczywającą na sześciu ażurowych filarach - każdy z nich miał murowany cokół. Wykładający we Fryburgu ojciec Józef Maria Bocheński nazwał wiadukt „przypadkowym arcydziełem sztuki”, które „powstało przez obetonowanie metalowych struktur mostu kolejowego i nikt przy tym nie myślał o efekcie estetycznym, ale stworzono coś w rodzaju przepięknego krużganka” („Wspomnienia” z 1994 r.). W 1987 r. przy wjeździe na wiadukt, uznawany za atrakcję turystyczną, postawiono stalową rzeźbę sławnego amerykańskiego artysty Richarda Serra.