W Wielkiej Incie znajdował się łagier, zarządzany przez NKWD, należący do systemu obozowego Workutstroj. W czerwcu 1940 r. przybył tu barkami z Koźwy transport 800 więźniów – głównie Polaków z Mińska. Kończyli oni budowę tutejszego obozu. Po kilku dniach przybył drugi transport, ok. 1000 osób, w którym też przeważali Polacy. Więźniowie pracowali przy wyrębie lasu, osuszaniu bagien, odsłanianiu pokładów węgla, drążeniu szybów. Od września 1941 r. rozpoczęto grupowe zwolnienia Polaków. Z zesłania powróciły pojedyncze osoby – reszta zmarła z głodu i wycieńczenia nieludzką pracą. Jedną z ofiar obozu był Józef Dzięgielewski (1891-1941), zmarły w grudniu 1941 r. na zapalenie płuc. Został pochowany, jak wielu innych tu osadzonych, na cmentarzu obozowym.
Cmentarz zamknięto w 1956 r. w związku z likwidacją obozu. Obecnie prawie cały teren dawnej nekropolii znajduje się pod wodą. Na brzegu zbiornika wodnego zachowało się kilka metalowych krzyży cmentarnych i fragmentów ogrodzeń. W 2004 r. na brzegu rzeki syn Józefa, Tadeusz, ustawił krzyż pamiątkowy ku czci pochowanego tu ojca. Inskrypcja głosi: „Józef Dzięgielewski ur. 21 XII 1891 zm. 20 XII 1941. Spoczywa w Wielkiej Incie. Pokój Jego Duszy”.

Opracowała T. Zachara / MKiDN, VI 2025