Po agresji Niemiec na Polskę 1 września 1939 r. oraz ataku ZSRR 17 września 1939 r. tysiące Polaków, zarówno cywilów, jak i żołnierzy, przekroczyło granicę węgierską. Pomimo trudnej sytuacji międzynarodowej i przynależności Węgier do państw Osi, Węgrzy okazali dużą przychylność i udzielili pomocy polskim uchodźcom. Polacy otaczani byli opieką – zarówno ze strony państwa węgierskiego jak i organizacji polskich działających na Węgrzech. Internowani byli rozlokowani w licznych obozach wojskowych i cywilnych.
Liczbę polskich internowanych w początkowym okresie uchodźstwa ocenia się na około 140 tys., w tym ok. 33 tys. szeregowych i oficerów. Z czasem liczba uchodźców, przede wszystkim wojskowych, uległa zmniejszeniu na skutek zorganizowanej przez Polaków akcji ewakuacji do Francji i na Bliski Wschód do tworzonych tam polskich oddziałów wojskowych.
Na cmentarzu komunalnym w Zalaszentgrót, w parceli w parceli P1, niedaleko ogrodzenia od strony ulicy Turjei utca, znajdują się usytuowane obok siebie dwa polskie groby: ogniomistrza WP Jana Książka i Józefy Barbary Tężyckiej.
Na pierwszym grobie umieszczono pionową tablicę z inskrypcją: „Jan Książek / ogniom. Wojsk / Polskich / 1902-1941”. Nagrobek na drugim grobie ma bardziej okazałą: wykonany z kamienia został ozdobiony dekoracyjnymi gzymsami oraz zwieńczony krzyżem z napisem IHS, w środkowej części nagrobka umieszczono tablicę z inskrypcją: „JÓZEFA / BARBARA TĘŻYCKA / sz. SKURNUG-JANKOWSKA / ÉLT 26 ÉVET MEGH. 1945 II/ WIECZNY ODPOWCZYNEK / RACZ JEJ DAĆ PANIE”.

Oprac. A.Wojda, MKiDN, VII 2025 r.