Surowe elewacje kościoła benedyktynów projektu Jerzego Faczyńskiego ożywia wielki barwny fryz-tympanon nad wejściem głównym. Największe rozmiarami ceramiczne dzieło Kossowskiego nawiązuje bardzo ogólnie do kolosalnych tympanonów romańskich z przedstawieniem Sądu Ostatecznego (co może nie jest bez związku z fundacją benedyktynów), reprezentuje jednak typową dla artysty naiwno-groteskową stylizację.

Nad wejściami kościoła rozciąga się długa inskrypcja: „+He shall come again with glory to judge both the living and the dead + of his Kingdom there shall be no end”. Łatwo dostrzeżemy też staromodną sygnaturę twórcy: „Kossowski Fecit A.D. 1963”. Symetrię monumentalnej sceny wyznacza wielka figura Chrystusa na tronie, za którym otwierają się kręgi chmur z aniołami dmącymi w trąby. Po lewej stronie przedstawieni zostali modlący się zbawieni, którym towarzyszą fruwające postaci archaniołów z trąbami; po prawej pokawałkowane figury potępionych, za którymi rozpościera się ściana piekła, wyobrażonego na sposób bliski malarstwu kubistów. W figurach aniołów z kolei dostrzec można być może echa stylizacji Jana Szczepkowskiego z jego sławnej paryskiej kapliczki z 1925 r. Niektóre pomysły deformacji postaci i twarzy wydają się z kolei przypominać rozwiązania Pabla Picassa z okresu „Guerniki”, albo monumentalne malarstwo meksykańskie lat 30. i 40. XX w. Ładunek ekspresji - adekwatny do tematu - i użycie geometrycznych uproszczeń, a także rytmizacji, przy tym klarownie rozdysponowana (także w zakresie kolorystyki) kompozycja ogromnej sceny czynią to dzieło wyjątkowym w dorobku Kossowskiego. Znacznie bliższy jego zwykłej stylistyce jest jego krucyfiks ceramiczny, wiszący wewnątrz kościoła w Leyland. Mimo rozmaitych podobieństw do zjawisk nowoczesnej sztuki światowej „Sąd Ostateczny” nie robi wrażenia niespójnego.