Stojący na skraju wioski niedaleko Chambéry salowy kościół powstał w 1837 r. pod nadzorem budowniczego Tourniera. Proste formy budowli nawiązują zapewne do wcześniejszej kaplicy, do której w XVII w. miano sprowadzić relikwie św. Wincentego. W 1931 dobudowano zakrystię, zaś w 1947 r. proboszcz Ernest Lansard podjął szerokie prace nad modernizacją wnętrza kościoła (instalacja elektryczna, ogrzewanie) i przy ich okazji powstał pomysł całkowitej zmiany wystroju. Do prezbiterium trafił drewniany ołtarz z XVIII w. z kościoła w Maurienne, położono też nową kamienną posadzkę. Po usunięciu starych obrazów postanowiono zamówić jednolite malowidło ścienne, wypełniające apsydę prezbiterium. Było to zapewne pierwsze duże zamówienie, jakie otrzymał wykształcony w okresie II wojny światowej w Szwajcarii (gdzie był internowany w 1940 r. wraz z II Dywizją Strzelców Pieszych), Jacek Stryjeński. Swoją działalność twórczą rozpoczynał wówczas w Szwajcarii. Większość jego realizacji znajduje się w Genewie, w tym dwa duże zespoły prac dekorujących kościoły i wystrój opery. Tam też pracował jako scenograf teatralny.

Jedyną jego obecnie udokumentowaną pracą na terenie Francji stanowi właśnie malowidło w Challes. Jest ono podzielone kompozycyjnie na trzy części, co wymusiła artykulacja pilastrowa ścian apsydy. Centralna część jest wyższa i podzielona z kolei na scenę górną (Matka Boska na stylizowanych obłoczkach w towarzystwie grupek małych aniołów, nad nią wielka postać trzymającego koronę Chrystusa) i dolną (po dwie postaci świętych symetrycznie flankujące tabernakulum, które przerywa ciągłość malowidła). W częściach bocznych przedstawiono po czterech apostołów w adoracji lub modlitwie i pojedyncze, schematycznie zaznaczone drzewka z drobnym listowiem. W niektórych rozwiązaniach stylizacyjnych (fałdy draperii, twarze, listowie) malarz wydaje się bliski dekoracyjnego stylu jego matki, Zofii Stryjeńskiej z okresu międzywojennego, a także - np. w pastelowej kolorystyce - twórczości niektórych jej kolegów ze stowarzyszenia Rytm (np. Wacława Borowskiego).

Stan zachowania malowidła jest dobry, występują jednak liczne drobne spękania, także miejscowe ubytki tynku i warstw malarskich. Dzieło nie było dotychczas publikowane ani w polskiej, ani w szwajcarskiej historii nowoczesnej sztuki religijnej nie jest odnotowane.