Alegoryczna grupa rzeźbiarska złożona z postaci Muzy Kaliope, z atrybutami poezji, siedzącej na wyniosłym sarkofagu, niedbale opierającej się o duży medalion z portretem pisarza; ten zaś stoi na stercie książek (na jednej z nich czytelny tytuł sławnego zbioru poezji Gautiera „Emaux et camées”). Na trzech ścianach cokołu wyryte są wersy Théophile’a Gautiera (1811-1872) z poematu „La comédie de la mort” (1838).

Nagrobek wybitnego poety, prozaika i krytyka sztuki, fundowany przez grono jego znajomych (jak głosi dedykacja na froncie cokołu), był szeroko komentowany w Paryżu po jego odsłonięciu, przede wszystkim ze względu na osobę zmarłego, niegdyś przywódcy obozu romantyków. Uznawano także klasę samego rzeźbiarza i umiejętność nietypowego rozwiązania dość konwencjonalnej kompozycji alegorycznej. Paryskie czasopismo „L’Illustration” (26.06.1875, nr 1687, s. 424) zamieściło rycinę przedstawiającą pomnik oraz opis jego inauguracji, w tym mowę poety Théodore’a de Banville’a i gratulacje składane Godebskiemu po odsłonięciu rzeźby. Wśród opinii z prasy krajowej pojawił się także głos Bolesława Prusa:

„Na wysokiej, ozdobnie wykonanej podstawie marmurowej spoczywa postać Poezji, trzymając w lewej ręce lutnię, a opierając się prawą na medalionie obejmującym w płaskorzeźbie popiersie zmarłego. [...] Całość, obok powagi, odznacza się smakiem i wykończeniem”.

Anonimowy francuski krytyk piszący o Godebskim przy okazji Salonu 1882 r. w Paryżu, krytykował jednak nagrobek - najbardziej wówczas znane jego dzieło we Francji - jako „bombonierkę”, cechującą się wymuszonym wdziękiem.

Godebski w Paryżu znał Gautiera, powierzenie jednak polskiemu artyście tego zlecenia było miarą jego szybkiego uznania w stolicy europejskiej sztuki. Sukces tego pomnika przyczynił się do decyzji Godebskiego definitywnego wyjazdu z Warszawy i pozostania na stałe w Paryżu.

Prawdopodobnie okazały pomnik powstał w miejsce pierwszego nagrobka Gautiera, znacznie skromniejszego. Rzeźba Godebskiego jest w złym stanie, widoczne znaczne zwietrzenia kamienia.