ok. 1850

ok. 0,5 ha (całość założenia)

Nagrobek rodziny Wiechowskich

Wieś (od 1964 r. Гранітне) położona na urodzajnym obszarze nad rzeką Złota Lipa, oddalona od miasteczka Uście Zielone o 9 km, nad rzeką Złota Lipa. Ze skorowidzów z 1868 r. i 1872 r. oraz „Słownika geograficznego Królestwa Polskiego” z 1880 r. wynika, że Baranów należał do Jana Starzyńskiego h. Doliwa. Według spisów z 1897 r. i 1909 r. oraz „Księgi Adresowej” z 1928 r. właścicielem wsi i majątku o powierzchni 220 ha był Julian Starzyński. O dziejach miejscowości wiadomo niewiele. W źródłach zaznaczyły się dramatyczne losy Baranowa oraz innych wsi i miast Podola podczas agresji wojsk tatarskich w XVII w. Tatarzy nie oszczędzili miejscowości w czasie najazdu pod dowództwem syna Kantymira w 1624 r., która co prawda zakończyła się klęską ordyńców pod Szmańkowcami, to jednak najeźdźcy dokonali ogromnych spustoszeń w ziemi halickiej. Zrujnowali m.in. dobytek chłopski w prywatnych wsiach, także w Baranowie. Miejscowość długo nie posiadała parafii. Rzymskokatolicka nie powstała nigdy, greckokatolicka dopiero w pierwszej ćwierci XX w.4, przy czym cerkiew św. Dymitra powstała w roku 1855. Wcześniej grekokatolicy należeli do parafii w Krasiejowie, katolicy związani byli z kościołem w Uściu Zielonym. Według „Słownika geograficznego” z 1880 r. Baranów zamieszkiwało 86 osób wyznania rzymskokatolickiego, 457 greckokatolickiego i 8 wyznania mojżeszowego. Według spisu ludności z 1921 r. we wsi żyło 81 katolików, 589 grekokatolików i 21 Żydów. W tym czasie zameldowanych było 225 Polaków i 466 Rusinów. W 1928 r. przynależność do wyznania rzymskokatolickiego deklarowało 88 osób. W Baranowie zachował się budynek drewnianej cerkwi greckokatolickiej. Zrujnowany jest natomiast skromny parterowy dworek i zabudowania folwarczne po Starzyńskich.