Józef Lubomirski (1839-1911), urodzony w Niewirkowie, syn Marcelego Lubomirskiego i Jadwigi Jabłonowskiej (1819-1894), pisarz. 21 marca 1877 r. w Paryżu poślubił Françoise Angélique Boyer Troussel de Saussayes, której pochówek znajduje się w kaplicy rodziny Troussel (div. 86). Po jej śmierci, 28 maja 1902 r., zawarł drugi ślub z Séverine Rosalie Wilhelmine Anne Konstanze Freiin von Löwenthal, wdową po Louis, Duc de Decazes et Glucksbierg, który zmarł bezpotomnie.

Autor wielu książek i artykułów pisanych w języku francuskim, z których część jest dostępna online w Bibliotece Narodowej Francji (BNF). Ponadto był autorem wspomnień, których polskie tłumaczenie ukazało się w 1975 r. pod tytułem „Historia pewnej ruiny. Pamiętniki 1839-1870”. W pamiętnikach opisał swoje życie z dużą dozą autoironii, prezentując zarówno swoje doświadczenia, jak i przemiany, jakim podlegał.

W swojej posiadłości Les Aygues w Etretat (Normandia), odziedziczonej po żonie (a właściwie po jej pierwszym mężu), gościł m.in. królową Izabelę II.

Zmarł 15 kwietnia 1911 r. w wieku 71 lat w swojej posiadłości, Villa Howard, w Nicei. Zgon zgłosiła jego żona, Séverine Rosalie Wilhelmine Anne Konstanze Freiin von Löwenthal. W jego nekrologu, zamieszczonym na stronie Geneanet, napisano, że zmarł spokojnie w swoim domu. Klepsydrę podpisali m.in. księżna Lubomirska, żona Józefa, oraz liczni członkowie rodziny: księżna Zdzisława Lubomirska z dziećmi, książę Stanisław Lubomirski, hrabia de Montebello, ks. Eugène Lubomirski z dziećmi i wnukami, a także inni krewni.

• Józef Lubomirski, „Historia pewnej ruiny. Pamiętniki 1839-1870”, wstęp i komentarz Juliusz W. Gomulicki, Warszawa 1975.