Kościół parafialny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w  Ostrowie - dawny kościół rzymskokatolicki, zbudowany w latach 1843-1852 w oparciu o projekt typowy dla kościołów w Galicji, obecnie pozostaje w ruinie.

Historia
Parafia w Ostrowie (Ostrowie Bełskim) została erygowana w roku 1429 i od początku wchodziła w skład diecezji chełmskiej. Dopiero po rozbiorach Rzeczypospolitej, w roku 1790, dekretem cesarskim została przyłączona do archidiecezji lwowskiej, w której pozostała do zakończenia II wojny światowej.

Pierwszy kościół w Ostrowie był drewniany i niewiele wiadomo o jego wyglądzie. Najstarsze opisy świątyni pochodzą dopiero z roku 1603, kiedy budynek był w złym stanie technicznym, a we wnętrzu znajdował się tylko jeden ołtarz. Kościół nosił wtedy wezwanie Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny oraz św. Zygmunta. Na przełomie XVII i XVIII w. kościół gruntownie odremontowano, możliwe, że zbudowano nową, także drewnianą świątynię. Także i ten kościół stosunkowo szybko zaczął popadać w ruinę i w roku 1737 z fundacji ówczesnego proboszcza ks. Michała Królikowskiego i przy pomocy strażnika wielkiego koronnego Józefa Sierakowskiego wybudowano nowy, drewniany na murowanej podmurówce. Murowana była także dwukondygnacyjna zakrystia dostawiona od wschodu do prezbiterium, a przed fasadą wzniesiono dzwonnicę z trzema dzwonami. W roku 1762 wymieniono pokrycie dachowe i remontowano wieżyczkę na sygnaturkę.

Niemal od początku XIX w. starano się o budowę nowego kościoła. Kamień węgielny poświęcił abp lwowski Franciszek de Paula Pisztek (cz. Pištěk) podczas wizytacji parafii 19 czerwca 1843 r. W stanie surowym budowla gotował była w roku 1852, konsekracja wykończonej świątyni pw. pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, św. Tekli Dziewicy i Męczennicy oraz św. Jana z Dukli miała miejsce 8 czerwca 1858 r. Kompletując wyposażenie kościelne, ówczesny proboszcz ks. Stanisław Polanowski kupił na licytacji w roku 1855 dwa ołtarze pochodzące pierwotnie z lwowskiego kościoła Dominikanów. W latach 30-40. XX w. prowadzono szeroko zakrojone remonty kościoła.

Kościół ucierpiał podczas ataku UPA na Ostrów 31 marca 1944 r., kiedy w świątyni schronili się mieszkańcy. Budynek wówczas ostrzelano, a w maju 1944 r. bandy UPA zaminowały całą świątynię. Według relacji proboszcza z maja 1948 r. dwie miny wybuchły i spowodowały runięcie fasady i niemal całej wieży. Po korekcie granic w 1951 r. i wysiedleniu z Ostrowa Polaków przez władze sowieckiej Ukrainy ostatnia msza odbyła się 6 września, a kościół został zamknięty 17 września. Bandy UPA wysadziły następnie pozostałości wieży, a kościół popadł w ruinę.

Architektura
Kościół znajduje się przy drodze, w centralnej części wsi. Jest murowany, na rzucie prostokąta, z jednonawowym korpusem i jednoprzęsłowym prezbiterium zwróconym na wschód. Wnętrze z podziałami w systemie ścienno-filarowym, nakryte jest sklepieniem żaglastym. W pierwszym przęśle korpusu znajduje się wmurowany chór muzyczny. Okna w korpusie i prezbiterium są niewielkie, podwójne, ostrołukowe.

Fasada kościoła jest prosta, z masywną wieżą na osi, trójkondygnacyjną, zwieńczoną cebulastym hełmem. Część dolna pokryta boniowaniem.

Problematyka artystyczna
Kościół w Ostrowie jest przykładem zastosowania tzw. projektów typowych, rozpowszechnionych na terenie Galicji Wschodniej przez rząd austriacki. W swej formie i rozmiarze najbliższy jest projektowi kościoła dla tysiąca wiernych przygotowanemu dla Galicji wschodniej w roku 1810 przez architekta Maximiliana von Crussa. Oryginalnym wkładem anonimowego budowniczego kościoła w Ostrowie było zastosowanie ostrołukowych okien i prostego zamknięcia prezbiterium.