Zarys historyczny

Budowę kościoła w stanie surowym udało się ukończyć w okolicach roku 1933. Konsekracja miała miejsce rok później. Jednakowoż plany utworzenia obiektu sakralnego w tym miejscu sięgają jeszcze przed I wojnę światową. W roku 1914 drohobycki proboszcz ksiądz Jan Szałayka podjął inicjatywę zbudowania kościoła przy Ochronce Polskiej pw. św. Jadwigi, którą prowadziły ss. serafitki. Niestety wojna przerwała działania, które wznowiono dopiero w roku 1922, ale z różnych powodów znów przerwano. Dopiero osiem lat później, dzięki wsparciu miejscowych przedsiębiorstw takich jak „Nafta”, „Polmin”, czy „Galicja” udało się podjąć procesy zmierzające do finału.

Wraz z końcem budowy pojawiła się idea stworzenia w mieście placówki zakonnej. Dzięki staraniom księdza Kazimierza Kotuli Towarzystwo Ochronki oddało parcelę kapucynom. Zgodę na założenie domu zakonnego udzielił biskup przemyski Franciszek Barda w roku 1934.

W przeciągu dość krótkiego czasu zbudowano klasztor, ale jego pełne wykończenie miało miejsce w 1937 roku. Równolegle dopracowywano kościół. Przykładowo ołtarz gotowy był dopiero niemal na dzień przed II wojną światową. Spowodowane było to przez kłopoty finansowe klasztoru, które udało się jednak pokonać dzięki zbiórkom zorganizowanym przez mieszkańców.

Niestety w roku 1941 do Drohobycza wkroczyła Armia Czerwona, zajmując i rabując klasztor. Kapucynom została wydzielona niewielka część, z której mogli korzystać.

Na skutek kolejnych zawirowań dziejowych oraz przemarszów wojsk pomieszczenia klasztorne zajmowali najpierw Niemcy, potem Słowacy, Węgrzy, a w roku 1944 znów Sowieci. Rok później większość Polaków wyjechała z Drohobycza, ale kapucyni postanowili zostać, chcąc wspierać duszpastersko grekokatolików.

Niestety nowe sowieckie władze, operując dzisiejszym językiem, nie dawały im żyć, więc ostatni bracia postanowili przenieść się do Krosna, zabierając ze sobą część wyposażenia. Klasztor zamieniono na koszary. Kościół został częściowo podzielony w celu wykorzystania go na cele administracyjne. W roku 1996 kościół zamieniono na cerkiew garnizonową, wyremontowano i rozbudowano.

Architektura

Kościół mieści się na przedmieściu Drohobycza, przy ulicy Wójtowska Góra (d. Polna). Prezbiterium skierowano na zachód. Obiekt wzniesiono na planie krzyża. Jego dłuższe ramię stanowi jednoprzęsłowa nawa, a węższe i niższe jednoprzęsłowe prezbiterium zamknięto trójbocznie. Transept równa szerokością do nawy. Część kościelna cofnięta jest nieco w głąb parceli. Część klasztorna wychodzi na front i rozciąga się na boki.

Po bokach prezbiterium znajduje się kwadratowa zakrystia i lustrzanie odbity aneks. Fasada i elewacje boczne ramion transeptu są jednoosiowe i zwieńczone trójkątnymi szczytami. W szczytach ramion transeptu znajdują okrągłe okna. Dachy nad kościołem i przedsionkiem są dwuspadowe (nad apsydą wielopołaciowy), kryte blachą. Na skrzyżowaniu nawy i prezbiterium znajduje się wieloboczna ażurowa wieżyczka na sygnaturkę nakryta strzelistym, piramidalnym daszkiem zwieńczonym krzyżem.

Od zachodu i południa do kościoła przylegają jednopiętrowe budynki klasztorne. Całość jest murowana z cegły i otynkowana. W kościele sklepienia kolebkowe wykonano z żelazobetonu. W przęśle krzyżowym znajdują się sklepienia krzyżowe, a w prezbiterium lunetowe. Okna w większości są prostokątne, zamknięte łukiem ostrym. Drzwi wejściowe podobnie. Posadzka z płytek ceramicznych ułożona jest w szachownicę.

Warto zwrócić uwagę na fakt, iż obiekt przeszedł liczne przebudowy. Architektura całości została wprawdzie zachowana w obrębie oryginalnego rzutu, ale na przestrzeni lat zmieniło się kilka istotnych elementów w bryle i detalach.