Polina Tarasewicz (1905-1943) w czasie II wojny światowej, ryzykując życiem swoim i bliskich, chowała w swoim domu w miejscowości Predteczenka (dzisiaj Bierżyszki (Beržiškės) żydowską rodzinę – Anatolija Kasinskiego (do wojny nazywał się Kazriel Bernan) oraz jego matkę i brata. Późną jesienią 1943 r., na skutek donosu, Niemcy przybyli do domu Poliny. Tarasewicz zdążyła ostrzec Anatolija o grożącym mu niebezpieczeństwie. Kasinski uratował się, uciekając do lasu. Natomiast Polinę oraz brata i mamę Anatolija aresztowano, wywieziono do lasu i rozstrzelano.

Polina Tarasewicz miała 38 lat, gdy została zamordowana w lesie niedaleko Jaszun (Jašiūnai). Gdy po kilku dniach najbliższym udało się odnaleźć jej ciało, dowiedzieli się, w jaki sposób umarła. Nie została rozstrzelana, bito ją tak długo, aż skonała. Została pochowana na cmentarzu w Porudominie (Parudaminys) obok mogiły mamy.

W roku 2009 Polinę Tarasewicz uhonorowano Krzyżem za Ratowanie Ginących (lit. Žūstančiųjų gelbėjimo kryžius), litewskim odznaczeniem państwowym dla osób ratującym życie innych. Polinie Tarasewicz przyznano najwyższe izraelskie odznaczenie nadawane nie-Żydom – medal „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata" – przyznawane przez Instytut Yad Vashem w Jerozolimie. W 2014 r. poświęcono nagrobek Poliny Tarasewicz, o którego postawienie starał się Anatolij Kasinski.

Na tablicy grobowej litewski architekt Tauras Budzys pozostawił ślad – specjalny znak, którymi zaznacza nagrobki osób, które otrzymały tytuł Sprawiedliwych wśród Narodów Świata na Litwie.