W budynku Biblioteki Polskiej w Paryżu, położonym na wyspie św. Ludwika, znajduje się smukłe, ekspresyjne gipsowe bozzetto zatytułowane „Mickiewicz” autorstwa polskiego rzeźbiarza Bolesława Biegasa (1877-1954). Rzeźba, prezentowana w sali poświęconej dorobkowi artysty, powstała w 1905 r., w atmosferze dużego zainteresowania spuścizną wieszcza w środowisku polonijnym, związanej z nowo otwartą inicjatywą Muzeum Adama Mickiewicza (1903). Prawdopodobnie stanowiła projekt pomnika ku czci poety.

Rzeźbiarski portret Mickiewicza jest przykładem nieklasycznego wizerunku poety. Biegas ukazał wieszcza w walce z żywiołem wiatru, wyłaniającego się z otchłani i jednocześnie budzącego geniuszy poezji. W realizacji pobrzmiewają echa fascynacji dekadentyzmem, ezoteryzmem, czakramami, twórczością przedstawicieli symbolizmu i secesji (takich jak Edvard Munch czy Gustav Vigeland), a także teorii geniuszu, zapoczątkowanych w okresie krakowskim za sprawą Stanisława Przybyszewskiego. Ważną rolę w kompozycji odgrywa charakterystyczny gest wykonywany przez poetę, podpierającego głowę ręką, co od starożytności symbolizuje udrękę, cierpienie, zamyślenie i smutek. Gips o wymiarach 88 x 51 x 21 cm jest sygnowany i datowany na podstawie: „Bolesław Biegas | Mickiewicz | zrobiono |1905”.  W latach 90. XX w. w odlewni Landowski sporządzono na jego podstawie 8 egzemplarzy odlewu brązowego. 

„Mickiewicz” wpisuje się w serię dzieł tworzonych przez Biegasa na przełomie XIX i XX w. poświęconych wybitnym postaciom. Wśród rzeźb Biegasa odnaleźc można wizerunki kompozytorów, takich jak Richard Wagner, Fryderyk Chopin i Jochann Sebastian Bach, oraz poetów, w tym Juliusza Słowackiego, Charlesa Baudelaire‛a oraz właśnie Adama Mickiewicza. Rzeźba prezentowana była za życia artysty przynajmniej trzykrotnie: w 1905 r. podczas Salonu Krywulta w Warszawie, w 1908 r. podczas monograficznego pokazu prac artysty w paryskiej Galerie des Artistes Modernes oraz w 1949 r. w Le Plessis Robin. 

We fragmentach traktatu Biegasa pt. „Wszechświat sztuki”, opublikowanych na łamach jego biografii pióra Henryka Biegelsteina z 1906 r., pojawia się większość wspomnianych osobowości, którym artysta przypisywał cechy nadprzyrodzone. Prace stały się dla Biegasa punktem wyjścia dla późniejszego cyklu obrazów geniuszy z lat 1928-1930.

Powodem, dla którego Biegas postanowił zająć się tematyką Mickiewicza, mogła być nie tylko renoma i twórczość poety, ale także współdzielone przez obu zainteresowanie mistyką. Kontekst dla powstania rzeźby u progu XX w. stanowi także skandal związany z rozbiciem rzeźby „Mickiewicz budzący geniusza poezji” przez jej autora, Antoniego Kurzawę, po ogłoszeniu wyników konkursu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie w 1890 r. czy fenomen masowej produkcji pomników poświęconych ważnym dla kultury i historii Francji na przełomie XIX i XX w. w kraju nad Sekwaną.