Bitwa pod Rudnią Baranowską stanowiła część bitwy wołyńsko-podolskiej w czasie ofensywy jesiennej wojsk polskich na Ukrainie w 1920 r., podczas której polska 8 Brygada Jazdy ppłk. Stanisława Grzmota-Skotnickiego stoczyła walkę z sowiecką 7 Dywizją Strzelców Aleksandra Golikowa. Walka ta rozegrała się nocą 11/12 października 1920 r. i zakończyła się zwycięstwem żołnierzy polskich. W bitwie poległo kilkudziesięciu czerwonoarmistów. Do niewoli wzięto około 3000 jeńców, zdobyto 7 dział, 60 ckm-ów, szpital polowy, tabory dywizyjne. Straty polskie wyniosły 9 poległych i 17 rannych.

Zmarłych żołnierzy polskich pochowano we wspólnej mogile na cmentarzu katolickim, tzw. polskim, oddalonym ok. 2 km od wsi Rudnia Baranowska. Nie można wykluczyć, że spoczęli tu również żołnierze polscy polegli w innych bitwach w tej okolicy, gdyż rozmiary mogiły wskazują na większą liczbę pochowanych. Ponadto w pamięci mieszkańców zachował się przekaz o pogrzebanych tu 75-85 żołnierzach polskich.

Mogiła ma formę dużego wału ziemnego o wymiarach 15,5 x 3 m, o wysokości 60 cm, Jest ciasno otoczona innymi grobami. Znajduje się na niej wysoki metalowy krzyż.