Bohdan Wiktor Kazimierz Pniewski (1897-1965) - polski architekt modernistyczny, profesor Politechniki Warszawskiej. W 1914 r. rozpoczął naukę na Wydziale Budowlanym Szkoły Mechaniczno-Technicznej Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda w Warszawie. W trakcie studiów odbywał praktyki u różnych architektów, w tym Jana Heuricha, Rudolfa Świerczyńskiego, Karola Jankowskiego i Kazimierza Skórewicza, zdobywając cenne doświadczenie. W 1915 r. nie został przyjęty na nowo otwarty Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej. Zamiast tego podjął pracę zarobkową jako grafik, co zaowocowało zdobyciem dwóch nagród w konkursach graficznych w latach 1916 i 1917. Dopiero w 1917 r. został przyjęty na Wydział Architektury, jednak jego studia były przerywane przez wydarzenia historyczne, w tym zamknięcie uczelni od listopada 1918 r. do października 1919 r. oraz ponowne zamknięcie od lata do listopada 1920 r. W 1920 r., podczas wojny polsko-sowieckiej, służył jako żołnierz 1 pułku szwoleżerów pod dowództwem płk. Gustawa Orlicz-Dreszera i został ranny w nogę. Za swoją odwagę został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po wyleczeniu powrócił do cywilnego życia. W grudniu 1920 r., po rekonwalescencji, powrócił na studia i ukończył je z wyróżnieniem 1 lutego 1923 r. W trakcie studiów obronił pracę dyplomową w dziedzinie projektowania monumentalnego u profesora Czesława Przybylskiego. Oprócz tego studiował rzeźbę pod kierunkiem Tadeusza Breyera i Edwarda Wittiga. W czasie nauki na uczelni, był członkiem korporacji akademickiej Welecja. Po zakończeniu studiów kontynuował swoją karierę akademicką. W 1946 r. został profesorem na Politechnice, a w 1932 r. objął stanowisko profesora na Akademii Sztuk Pięknych. Karierę architekta rozpoczął jako zwolennik funkcjonalistycznej architektury awangardowej. W tym okresie zaprojektował dwie kolonie szeregowych domów: kolonię Słońce przy ul. Madalińskiego 83-95 na Mokotowie oraz Strzechę Urzędniczą przy ul. Kochowskiego i Niegolewskiego na Żoliborzu pod koniec lat 20. XX wieku. W 1928 r. zdobył I nagrodę w konkursie na polską ambasadę w Sofii. Następnie rozpoczął projektowanie coraz większej liczby budynków użyteczności publicznej, takich jak budynek Sądów Grodzkich na Lesznie w Warszawie (1935-1939). Niemniej jednak, wiele jego projektów nie zostało zrealizowanych z powodu wybuchu II wojny światowej, włączając w to Świątynię Opatrzności na Polu Mokotowskim (gdzie zdobył nagrody w konkursach w latach 1930 i 1931) oraz kompleks gmachów Polskiego Radia na Mokotowie. Podczas wojny aktywnie uczestniczył w tajnym nauczaniu i zasiadał w jury tajnych konkursów, które miały na celu odbudowę kraju. Po zakończeniu wojny powrócił do praktyki architektonicznej i akademickiej. Jego projekty początkowo nawiązywały do stylistyki z lat 30. XX w., obejmując zespół budynków Ministerstwa Komunikacji przy ul. Chałubińskiego, budynki mieszkalne Narodowego Banku Polskiego przy ul. Boya-Żeleńskiego, a od 1948 r. realizację kompleksu budynków sejmowych, dołączonych do istniejącej sali posiedzeń zaprojektowanej przez Kazimierza Skórewicza. Warto zauważyć, że w przypadku tej ostatniej realizacji szczególną uwagę przyciągał detal architektoniczny, który stanowił pewne odstępstwo od ideologii realizmu socjalistycznego. W 1952 r. został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk (PAN), a w 1958 r. awansował na członka rzeczywistego. W latach 1957-1962 powstał sąsiadujący z Narodowym Bankiem Polskim Dom Chłopa, który uchodzi za jedno z wybitnych dzieł tego architekta. Jego ostatnim projektem była odbudowa i znaczna rozbudowa Teatru Wielkiego, w tym nowej elewacji budynku od strony dzisiejszego placu marszałka J. Piłsudskiego oraz wnętrz reprezentacyjnych. Ostatnie dzieło Pniewskiego, czyli odbudowa Teatru Wielkiego, zostało otwarte 20 listopada 1965 r. podczas premiery „Strasznego Dworu”, jednak architekt zmarł 5 września 1965 r.