Przy każdym łagrze w Workucie, a było ich kilkadziesiąt, znajdowały się miejsca pochówku zmarłych więźniów. Nie wszystkie te miejsca były regularnymi cmentarzami, czasami zmarłych grzebano w jamach ziemnych w pobliżu obozów i kopalń - miejsc pracy więźniów.

Łagierników zmarłych z głodu i wycieńczenia oraz rozstrzelanych za próbę ucieczki grzebano wprost w ziemi, bez trumien. Ich mogiły były bezimienne, bez krzyży, oznaczone tylko słupkiem z przybitą tabliczką z numerem więźnia.

Zmarłych na "wolnym posieleniu" (czyli jeńców przebywających poza ogrodzonym terenem obozów, których nie obowiązywał rygor obozowy, ale zmuszeni byli do zamieszkiwania w konkretnym miejscu) grzebano w trumnach, ich groby miały tabliczki z nazwiskami i skromne krzyżyki.

Większość miejsc pochówku więźniów nie zachowała się do czasów obecnych w takim stanie, by można było je oznaczyć i uporządkować, jednak dzięki działalności miejscowego "Memoriału" nie wszystkie miejsca pochówku łagierników uległy zapomnieniu. Dzięki pracy członków tego stowarzyszenia pod koniec XX wieku udało się zlokalizować 14 cmentarzy. Polacy odwiedzający okolice Workuty w latach 90. XX wieku i w pierwszym dwudziestoleciu XXI wieku przekazali następujące dane o cmentarzach Workuty:

- najlepiej zachowany jest cmentarz przy kopalni nr 29 (obecnie Jur-Szor), na którym pochowano 60 lub 66 rozstrzelanych uczestników buntu z 1953 r. W 1989 r. na własną rękę zaczął porządkować to miejsce Litwin Stanisłavas Grenciavicius;

- w dobrym stanie są cmentarze kopalni nr 7 i kopalni nr 8;

- przez cmentarz kopalni nr 3 i nr 4 przechodzi droga, tzw. "Kolcewaja", dzieląc nekropolię na dwie części;

- z dwóch cmentarzy kopalni nr 40 pozostało tylko 6 mogił, które są ogrodzone prowizorycznym ogrodzeniem, jest też podmurówka dla ustawienia krzyża pamiątkowego; na pozostałym obszarze tych cmentarzy wybudowano duże osiedle pracownicze.