Miejscowość Panchgani, położona trzysta kilometrów od Bombaju w górach Sahyadri, na wysokości blisko 1400 m n.p.m. to uzdrowisko, którego klimat zapewniał dobre warunki do leczenia chorób płucnych, na które cierpiało wielu przybyłych do Indii polskich uchodźców zamieszkałych w wybudowanych dla nich osiedlach w Balachadi i Valivade. W sierpniu 1943 r. utworzono w Panchgani Ośrodek Opieki Społecznej, do którego kierowano osoby z chorobami płuc oraz dzieci słabego zdrowia. W tym celu wydzierżawiono kilka willi, utworzono polską administrację oraz starano się zorganizować dzieciom nauczanie szkolne, a dorosłym i młodzieży zapewnić rozrywkę. Nie stworzono odrębnego polskiego sanatorium przeciwgruźliczego, ale skorzystano z już istniejącego, o nazwie Bel-Air, do którego już wcześniej trafiali przybyli w 1942 r. Polacy. Utworzono w nim jednak polską kuchnię dla lepszego dożywiania i samopoczucia chorych, oraz starano się stworzyć możliwie najlepsze warunki, organizując świetlicę oraz dostarczając prasę i książki. W Panchgani zamieszkała także duża grupa polskich dziewcząt, którym zapewniono możliwość nauki w Konwencie św. Józefa. Na miejscowym cmentarzu znajdują się 4 polskie groby – Stanisława Szybińskiego, Franciszka Bielenia, Marii Świeżawskiej i Jana Borka. Wszyscy oni zmarli w sanatorium Bel-Air. W 2022 r. Konsulat Generalny w Mumbaju przeprowadził remont tych grobów ze środków Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Trzy z nich wymagały rekonstrukcji.