Marian Bogusz otrzymał po elbląskim I Biennale Form Przestrzennych zamówienia z dwóch krajów zachodniej Europy, gdzie również rozwijała się idea plenerowych spotkań artystów, realizujących formy rzeźbiarskie, często w powiązaniu z kontekstem przemysłowym lub naukowym regionu. Po duńskim Aalborgu, gdzie zrealizował dużą kompozycję przestrzenną, przyszło zlecenie z Bawarii.

W 1971 r. został zaproszony wraz z Maciejem Szańkowskim do Norymbergi na plenerowe międzynarodowe Symposium Urbanum z okazji 500-lecia urodzin Albrechta Dürera. Zrealizował tam kamienną rzeźbę, miał także wystawę rysunków. Największą realizacją całego pleneru stała się jednak jego metalowa kompozycja przestrzenna w pobliskim Erlangen. W tym akademickim mieście, także na terenie kampusu uczelni stanęło od lat 70. XX w. kilkadziesiąt rzeźb i instalacji, autorstwa głównie artystów niemieckich, finansowanych przez rząd landu Bawarii.

Jak deklarował Bogusz, konstrukcja stanowiła próbę podjęcia dialogu z architekturą budynków uczelni. Artysta wspominał też wypowiedź jednego z robotników montujących obiekt, który docenił go dowiedziawszy się, że rzeźba niczego nie ma przedstawiać ani symbolizować. Nie jest jasne kto i kiedy nadał jej obecny tytuł, pierwotnie określana była po prostu jako „forma przestrzenna”.

Symetryczna kompozycja z czerwonych i pomarańczowych paneli układa się w kształt tworzący iluzję kuli; panele promieniście okalają „jądro” rzeźby: białą konstrukcję z napiętymi drutami, kontrastującą lekkością z ażurowym (ale robiącym wrażenie cięższego) otoczeniem z blach. Pierwotnie zamierzona jako kinetyczna (miał ją wprawiać w kołysanie wiatr) konstrukcja została unieruchomiona ze względu na bezpieczeństwo. Dzieło to można uznać za koronujące poszukiwania polskich artystów w zakresie monumentalnej, abstrakcyjnej plastyki w metalu, prowadzone od końca lat 50., głównie przy okazji plenerów i sympozjów w Polsce, w Niemczech i w Jugosławii.

Rzeźba jest inwentaryzowana pod Kunst-Nummer: K813.03. Polichromia dość świeża, dzięki czemu kolorystycznie wyraźnie odcina się na tle drzew i krzewów; metal pokrywa się jednak porostami i mchem.