Na cmentarzu w Boguminie-Skrzeczoniu (cz. Bohumín-Skřečoň) znajduje się zbiorowy grób 104 ofiar Polenlagru nr 32, który działał między czerwcem 1942 roku a wiosną 1945 roku w koszarach wojskowych w Nowym Boguminie. W obozie w Boguminie przebywały przede wszystkim osoby z powiatów cieszyńskiego, żywieckiego i wadowickiego. W połowie 1944 roku do obozu trafiła części dzieci odebranym rodzicom w ramach niemieckiej akcji „Oderberg” na terenie powiatów będzińskiego, sosnowieckiego i chrzanowskiego, które następnie zostały wywiezione z Bogumina do obozu w Potulicach koło Bydgoszczy. Ogólna liczba Polaków osadzonych w tym obozie jest nieznana. Zgodnie z zachowanym spisem zmarłych Polaków w obozie w Boguminie zmarło 42 mężczyzn, 39 kobiet oraz 23 dzieci, w tym 14 niemowląt poniżej pierwszego roku życia. Zmarli byli chowani w masowym grobie na cmentarzu w Boguminie-Skrzeczoniu. Grób jest położony przy wschodnim murze cmentarza, na prawo od wejścia i kaplicy cmentarnej. Na nim znajduje się pomnik z trzech granitowych bloków w kształcie prostopadłościanów, odsłonięty 20 kwietnia 1969 roku, który jest dziełem architekta Bronisława Firli. W 2004 roku z inicjatywy bogumińskiego koła Polskiego Związku Kulturalno-Oświatowego, który opiekuje się grobem, uzupełniono upamiętnienie o dwie tablice: polską z napisem „104 Polakom – ofiarom faszyzmu umęczonym w „Polenlagrze: nr 32 w Nowym Boguminie 1942-1945 oraz czeską z analogicznym tekstem. W latach 1942-1945 władze niemieckiej prowincji Górny Śląsk utworzyły kilkadziesiąt obozów, tzw. Polenlagrów, przeznaczonych dla ludności polskiej z terenu Górnego Śląska, Zagłębia Dąbrowskiego, Śląska Cieszyńskiego i Żywiecczyzny. W obozach znalazły się całe rodziny pozbawione majątku w ramach akcji wysiedlenia ludności polskiej, a także Polacy, którzy odmówili podpisania niemieckiej listy narodowościowej, aresztowani za udział krewnych w ruchu oporu oraz pozbawione opieki dzieci. Administrację nad tymi obozami powierzono Niemieckonarodowemu Urzędowi Pośrednictwa (Hauptamt Volksdeutsche Mittelstelle), którego głównym zadaniem było organizowanie osadnictwa etnicznie niemieckiej ludności z m.in. Bukowiny, Dobrudży, Besarabii oraz Europy Wschodniej, którą osiedlano w gospodarstwach opuszczonych przymusowo przez Polaków. W Polenlagrach panował surowy reżim obozowy, głód, ścisk i trudne warunki bytowe. Osadzeni kierowani byli do pracy przymusowej zarówno wewnątrz obozu, jak i na zewnątrz. Więźniowie przenoszeni byli do innych obozów, wysyłani na roboty przymusowe w Rzeszy Niemieckiej, ale niekiedy także zwalniani.