Kolonię Lidawka zamieszkiwali Polacy i Ukraińcy. W początkach 1943 r. stacjonowała tu partyzantka radziecka. W odwecie za to Niemcy wraz z policją ukraińską dokonali 3.03.1943 r. pacyfikacji wsi. W Lidawce zabito 104 osoby i zlikwidowano 29 gospodarstw. Część ofiar pochowano w mogile zbiorowej w Lidawce, a część we wsi Paszuki.

W latach 70. XX w. miejscowe władze wystawiły w Lidawce pomnik ku czci pomordowanych Polaków. Był to wysoki, żelbetonowy monolit z płaskorzeźbą matki tulącej dziecko i napisem w języku ukraińskim. Inskrypcja na pomniku nie wspominała o narodowości ofiar. Pod koniec lat 90. XX w. obelisk ten był już bardzo zniszczony, a napis na nim częściowo nieczytelny.

W związku z tym Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa podjęła starania o upamiętnienie Polaków zamordowanych w Lidawce. Upamiętnienie w formie krzyża odsłonięto na przełomie października i listopada 2004 r. Wśród nazwisk ofiar wyrytych na pomniku znajdują się również nazwiska Polaków zamordowanych przez UPA kilka miesięcy później - rodziny Bierów i rodziny Czerkawskich. Już po odsłonięciu upamiętnienia Rada OPWiM uzyskała dostęp do pamiętnika byłego mieszkańca Lidawki. Dokument ten pozwolił na uzupełnienie listy ofiar. Zidentyfikowano więc kolejne osoby i uzupełniono w dokumentacji personalia osób już upamiętnionych.

Obecny pomnik to granitowy krzyż z polskim orłem i napisami po polsku i ukraińsku, otoczony kamiennym murkiem. Inskrypcja głosi: „Pamięci / spoczywających tu / około 130 Polaków / mieszkańców wsi / Lidawka / okrutnie zamordowanych / przez faszystów / 3 marca 1943 r. / Spalona wieś przestała istnieć. /Byli mieszkańcy wsi / rodziny i Rząd / Rzeczypospolitej Polskiej / 2003 // [niżej następuje lista nazwisk] // Niech spoczywają w pokoju”.